زراعت چوب؛ نیاز مبرم در چشم انداز ۱۴۰۴

زارعت چوب یکی از طرح‌هایی است که به تامین نیازهای چوبی کشور و حفاظت از پوشش محدود جنگلی کشور کمک می‌کند لذا در این راستا دکتر ولی الله عزیزی فر، عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائمشهر گروه تخصصی علوم و مهندسی محیط زیست در یادداشتی که برای روزنامه حرف مازندران ارسال داشت به تشریح این مسئله پرداخت که در ذیل می‌خوانید؛

با توجه به اجرای طرح تنفس جنگل‌ها و توقف هر گونه بهره‌برداری از جنگل‌های هیرکانی که مساله‌ای منطقی و ضروری است، نیاز صنایع وابسته به جنگل و تکنولوژی چوب، پیش‌بینی نیاز کشور به ۱۳ میلیون متر مکعب چوب در سال ۱۴۰۴، مساله مهم تولید چوب در کشور به مهمترین ضرورت‌ها تبدیل شده است.

افزایش نجومی قیمت محصولات چوبی در بازار(MDF، HDF، مبلمان، لمینت،پارکت.،کاغذ و.. )، این مهم فشار مضاعفی را بر مصرف‌کنندگان به‌خصوص اقشار کم‌درآمد وارد می‌کند به‌طوریکه هم اکنون در بازار شاهد قیمت‌های چند ۱۰ میلیون تومان مبلمان و محصولات چوبی هستیم.

به‌دلیل تقاضای موجود در بازار و فقدان ساز و کار منسجم در تامین مواد اولیه صنایع سلولوزی، تامین چوب از طریق واردات، مشکلات قرنطینه و انتقال آفات و بیماری‌های ناشناخته گیاهی به کشور و بیوتروریسم، خروج ارز ومشکلات تحریم و… ، مساله زراعت چوب باید به‌عنوان یک طرح ملی و سیاست‌گذاری توسعه و اشتغال مورد توجه جدی قرار گیرد و در یک حرکت جهادی نسبت به تولید چوب در کشور اقدام شود.

استفاده از تکنیک‌های زراعت چوب با گونه‌های سریع‌الرشد با دوره بهره‌برداری ۵ تا ۷ سال همچون صنوبر Deltoides و اکالیپتوس در قالب یک طرح ملی و در اراضی خارج از جنگل مانند زمین‌های شیب‌دار و عرصه‌هایی که برای کشاورزی توان ضعیفی دارند.

عرصه‌های خلع ید شده، اراضی موات، حاشیه رودخانه‌ها، اطراف مزارع و در حاشیه جاده‌ها و راه‌آهن و… یک ضرورت است، ضمن اینکه این مسئله به کنترل فرسایش خاک، ایجاد کمربند سبز green belt و تعدیل آب و هوا و بهبود شرایط اکولوژیک کمک موثری خواهد کرد، در عین حال رونق جنگلداری شهری و آگروفارستری هم می‌تواند به موضوع کمک نماید و نباید از آن غافل شد.

در ادامه روند فعلی، مشکل صنایع وابسته به جنگل، تکنولوژی چوب و صنایع سلولوزی و کنترل قیمت محصولات چوبی را به یکی از مشکلات مهم تبدیل خواهد کرد.

عملکرد فعالانه در حوزه تخصصی زراعت چوب و IPC، آگروفارستری و جنگل‌داری شهری، می‌تواند ضمن حفظ صنایع موجود، امکان توسعه صنایع و تکنولوژی وابسته به چوب، زمینه را برای اشتغال پایدار در کشور و توسعه اقتصاد بدون نفت و تقویت اقتصاد مقاومتی مهیا سازد.