ردپای مهرپرستی در بَندبِن!

گروه اجتماعی: گروهی از پژوهشگران و باستان شناسان به صورت خودجوش در یک ماجراجویی تقریبا خطرناک در یکی از روستاهای ساری استان مازندران غاری را کشف کرده اند که گفته می شود یک معبد متعلق به دوران اشکانیان است. این گروه با عبور از مناطق صعب العبور به غار بندبن رسیده که به گفته آنان، جزو اولین یا دومین افرادی هستند که از این غار و معبد بازدید می‌کنند. این معبد به دلیل دسترسی سخت و قرارگرفتن در بالای کوه روستای بندبن جزو آثاری است که بسیار خوب مانده و دست‌نخورده باقی‌مانده است. روستای بندبن در ۹۰ کیلومتری جنوب شهرستان ساری قرار داردو در تاریخ با عناوینی همچون؛ فرشوازگر، پتشخوارش، پریم کهن و هزارگری و شهریارکوه و دهستان نرم آب دو سر دودانگه تا سال (۱۳۶۷ خورشیدی) بود که پس از آن جزو منطقه چهاردانگه قرار گرفت. تلاش برای کشف این غار به همت دکتر علی رمضانی پاچی ، محقق و پژوهشگر ساروی که یکی بومیان منطقه نیز می‌باشد، صورت گرفته است.  وی تاکید دارد که اطلاعات و تحقیقات صورت گرفته در این کشف، باید به تاکید میراث فرهنگی برسد. این پژوهشگر درخصوص جزئیات این ماجراجویی در گفت‌وگو با حرف‌مازندران می‌گوید: با توجه به شواهد به‌دست آمده این مکان باید معبدی مربوط به دوران میتراییسیم (اشکانی) باشد که معمولا موبدان (روحانیون) آیین مهرپرستی یا میترائیسم برای ریاضت و عبادت خالص خودشان را به بالاترین نقطه کوهستان‌ها می‌رساندند.

به‌گفته وی، در گذشته روستای تاریخی نپنی در نزدیکی‌های روستای بندبن وجود داشت که مخروبه شد، همچنین این منطقه دارای غارها و آثار تاریخی زیادی از جمله غار یا معبد ارگیت (ارگ) یا دب غار یا دزدک (دژ) است که مشهور هستند؛ خاندان باوندی و شهریاری نیز در این منطقه حاکم بودند، که هم‌اکنون با نام خانوادگی بوند و شهریاری در روستای  بندبن ساکن هستند.

وی ادامه داد: از آنجایی که مردم برای این موبدان اولویت قائل بودند و آن‌ها را (جانشینان خدا در روی زمین) می‌دانستند برایشان معابدی می‌ساختند، باید یادآور شویم  این معبد همگانی نبود و فقط یک یا دو نفر از زاهدان آیین مهرپرستی جهت عبادت به آنجا می‌رفتند.حتی واژه “مهر” تا به الان نیز در بین مردم منطقه رواج دارد.

لازم به ذکر است پیش از این ، آخرین ردپای اشکانیان مربوط به شناسایی ۲۵۰گور دخمه اشکانی «وستمین»  در همین بخش چهاردانگه ساری بوده است. گورستان وستمین كیاسر یكی از مهم ترین محوطه‌های باستانی كشور است كه در جریان عملیات حفاری به منظور انتقال خط لوله گاز از دامغان به ساری از دل خاك بیرون آمد.این محوطه كه در سال 1394به شماره 31338 در فهرست آثار ملی ثبت شد ، قدمتی پنج هزار ساله دارد و تاریخ آن به دوره اشكانیان بر می گردد.