خروشی که ماندگار شد

ساعت ده شب 13 خرداد 1388 است. همه چشم ها به صفحه جادوئی دوخته شده است. قرار است دو تن از نامزدهای چهارگانه انتخابات ریاست جمهوری دهم رو در روی هم در برنامه ای زنده به نام مناظره حضور یابند.  محمود احمدی نژاد و میرحسین موسوی  باید در دو سوی میز مناظره تلویزیونی  قرار گرفتند. احمدی نژاد رئیس جمهور فعلی بود و موسوی هم نخست وزیری  زمان جنگ را بر عهده داشت. حامیان این دو نامزد هم در شهرهای مختلف  در ستادهای جداگانه خود در انتظار این مناظره بودند. سعید حجاریان متخصص در جنگ روانی و از حامیان  میر حسین موسوی پیش از مناظره به وی هشدار داده بود که اگر در مناظره با احمدی نژاد شرکت نکند 3 به صفر بازنده خواهد شد اما اگر شرکت کند 6 به صفر خواهد باخت. این سخن و همچنین اخبار جسته و گریخته ای که از فضای انتخاباتی به گوش می رسید همه و همه حکایت از شبی بسیار داغ می داد. شبی که کمتر کسی تصور می کرد چیزهائی که شنیده شد را خواهد شنید. بالاخره مناظره با اجرای مدیر آرام و متین شبکه چهارم سیما آغاز شد. مناظره ای که در تاریخ سیاسی ایران کم نظیر به نظر می رسد.در این مناظره محمود احمدی نژاد با صراحت موسوی را نامزدی  دانست که با مدیریت و حمایت کسانی چون هاشمی ، خاتمی و ناطق به رقابت با او برخاسته است. میرحسین موسوی همانگونه که حجاریان پیش بینی کرده بود نتوانست از پس مناظره با محمود احمدی نژاد برآید و به راحتی میدان را به حریف واگذار کرد. ساعت حدود ده صبح روز 22 خرداد 1388 است. تقریبا دو ساعتی از زمان شروع رای گیری برای تعیین دهمین رئیس جمهور اسلامی ایران از بین محمود احمدی نژاد، میرحسین موسوی، محسن رضائی و مهدی کروبی می گذشت. خبرنگاران داخلی و خارجی سعی دارند تمام اخبار مربوط به انتخابات را پوشش دهند. در همین حین خبری به برخی از خبرگزاری های رسمی می رسد که باورش در ابتدا غیر ممکن به نظر می رسد.خبر این بود خانم عفت مرعشی همسر رئیس تشخیص مصلحت نظام پس از انداختن رای خود در یکی از شعبات اخذ آرا در تهران در مصاحبه ای کوتاه با خبرنگاران حاضر ضمن انتقاد شدید از اتهامات وارده توسط محمود احمدی نژاد به همسر و فرزندانش، به صراحت اعلام کرد که ” موسوی قطعا پیروز انتخابات است و اگر غیر از این شد مردم به خیابان بریزند”! بسیاری از کسانی که خبر را دریافت کرده بودند نمی توانستند آن را بپذیرند چرا که اخذ رای تازه شروع شده بود و صندوق ها هم پلمپ شده اند. در حالی که کسی از نتایج انتخابات مطلع نیست چگونه ایشان با قاطعیت از پیروزی میرحسین موسو.ی سخن به میان آورد؟! از سوی دیگر وی همسر کسی است که سال ها در راس دو قوه مهم کشور حضور داشت قطعا همسر چنین فردی بیش از دیگران از وضعیت انتخابات و نیز تبعات گمانه زنی بع ضا غیر صحیح، آن هم در چنین سطحی مطلع است. ساعت11شب 22 خرداد 1388 است. ستاد تبلیغات انتخاباتی یکی از نامزدهای چهارگانه از خبرنگاران داخلی و خارجی برای حضور در کنفرانس خبری دعوت به عمل می آورد. برای خبرنگاران داخلی و خارجی این دعوت کمی غیر منتظره و عجیب به نظر می رسد. خبرنگاران در ذهن خود وقتی مرور می کنند سابقه ای از این اقدام توسط هیچ نامزدی در هیچ کجای دنیا نمی یابند . برگزاری کنفرانس خبری نامزدها بعد از اعلام رسمی نتایج امری طبیعی است که در اکثر مناطق دنیا وجود دارد اما اینکه نامزدی در ساعتی که هنوز اخذ آرا در برخی شعب ادامه دارد و شمارش آرا هم زمان بر است چگونه از محتویات صندوق پلمپ شده اطلاع دارد نکته ای است که ظاهرا جناب  نامزد متوهم ، باید به آن پاسخ دهد. موسوی در این کنفرانس خبری ضمن تشکر از حضور پرشور مردم در انتخابات ، خود را پیروز انتخابات اعلام می کند! خبر اعلام پیروزی موسوی به سرعت باد در سراسر کشور و دنیا می پیچد. در حالی که رسانه های بین المللی بهتر از هر کس به بی پایه و اساس بودن این ادعای آگاه بوده اما بر اساس اصل ایجاد بلوا بر علیه جمهوری اسلامی و نیز با هدف له کردن شیرینی حضور 40 میلیونی مردم ایران در پای صندوق های اخذ رای،  به انتشار گسترده  اظهارات مضحک  میرحسین موسوی پرداختند. این انتشار در واقع اولین جرقه رسمی  آشوب پس از انتخابات به شمار می آید که قند را در دل دشمنان قسم خورده مردم قهرمان ایران اسلامی آب کرده بود البته قندی که نه تنها برای آنها شیرینی به بار نداشت بلکه از هر تلخی تلخ تر بوده است. عناصر معاند نظام که در داخل کشور لانه کرده بودند بنا به فرمان خارج نشینان و سازمان های جاسوسی غربی ، با اعلام رسمی وزارت کشور مبنی بر پیروزی 24 میلیونی محمود احمدی نژاد در برابر رای 13 میلیونی موسوی اولین تجمعات اعتراضی را در برخی از نقاط پایتخت شکل دادند.جالب اینجاست که بعدها و پس از دستگیری این افراد مشخص گردید که تقریبا تمامی این جماعت یاغی، از افرادی بودند که به هیچ وجه در انتخابات شرکت نکرده و اصولا به دنبال رای آوری میر حسین موسوی اصلا نبوده اند. آنها همپای  دول مغرور غربی ، به تعبیر خودشان انتخابات را تحریم کرده بودند. آنها به خوبی می دانند که  برگزاری انتخابات پرشور  نشانه محبوبیت یک حکومت  است  لذا نمی خواستند این تعابیر برای جمهوری اسلامی بکار برده شود. تبلیغات سنگین رسانه های بیگانه با رمزآشوب آفرین  تقلب که با همراهی ابتدا جاهلانه و سفیهانه در ادامه عامدانه و خائنانه سران فتنه همراه بود کار را به آنجا کشاند که به تعبیر رهبر فرزانه انقلاب دشمن را به طمع انداخت.  خیابانهای تهران که  روزی بدرقه شهدا به جبهه ها را در حافظه خود داشت  اکنون با خیانت آشکار سران فتنه و برخی از خواص ، به عرصه تاخت و تاز بر علیه ارزش های جاویدان شهدا تبدیل شده بود. خطبه ها و سخنان  بزرگوارانه و پدرانه نائب بحق امام عصر(عج)، اگرچه موجب شد بسیاری از مردم عادی و عوام که فریب جوسازی  رسانه های خارجی  و نیزسخنان برخی بزرگان نماها! را خورده بودند راه خود را از مسیر فتنه گران جدا سازند اما متاسفانه در دل سنگ و سیاه سران خائن فتنه و برخی خواص اثر نکرد و آنان همچنان بر طبل خیانت خود بشدت می کوبیدند. کار تا آنجا بالا گرفت که  در روز 6 دی 1388 که مصادف با عاشورای حسینی بود در حالی که مردم عزادار در تکایا و مساجد و خیابانها در سوگ مصیبت عظیم وارده بر سالارشهیدان و خاندان مطهرش بر سر و سینه می زدند عده ای دیگر به مثل هلهله کنندگان سال 61 هجری در نینوا، اینبار در خیابان های تهران پایتخت تنها حکومت شیعی جهان  رقیصیدند و به عاشورا جسارت نمودند. تاسف بارتر آنکه در این میان فردی که خود را نخست وزیر امام می نامید  در فردای آن روز بیانیه می دهد و رقاصان و هلهله کنندگان عاشورای 88  که مشتی بهائی و ضدانقلاب  بودند را امتی خداجو می خواند! حماقت  هم حقیقتا حدی دارد. واقعا آیا این مدعی نخست وزیر امام بودن نمی داند که بدن خمینی بت شکن با شنیدن نام حسین (ع)  از شدت حزن می لرزید حال چگونه به خود اجازه می دهد که خود را نخست آن شخصیت برجسته بخواند اما جسارت کنندگان به عاشورای حسینی را امتی خداجو بنامد؟! راستی کسانی که منتسب به بیت امام عظیم الشان هستند چرا در رد ادعای دروغین این فرد واکنشی خمینی گونه از خود نشان ندادند؟!  بهرتقدیر مردم امامت باور و ولایت مدار ایران اسلامی در سراسر کشور در روز 9دی 88 بدون کوچکترین هماهنگی برنامه ریزی شده به صورتی خودجوش به میدان آمده و به دفاع از حریم امامت و ولایت پرداختند. اگرچه این روز را نمی توان هرگز نادیده گرفت اما انتظار و توفع از مدیران این بوده و هست که  باید 9 دی را به نهایت تکریم گرامی داشت چرا که  با وجود تلاش دشمن برای زیر سوال بردن مشروعیت مردمی دولت وقت، 9 دی  نه تنها تاکید مجدد بر مشروعیت دولت وقت بود بلکه مشروعیت دولت های بعد از جمله دولت فعلی را هم  بدنبال داشت. و جمله پایانی این که  همیشه در معرض فتنه هستیم تنها هوشمندی و هوشیاری اعتقادی و انقلابی باعث خواهد شد تا فتنه ها  به لطف خدا در نطفه خفه شوند.

شکرالله رضازاده شرمه