حرف آنلاین: سوار بر تاکسی شدهام، به دنبال اسکناس در انتهای کیفم میگردم. راننده بیحوصله نگاه میکند و شماره کارت بانکی اش را می خواهم تا بتوانم ده یا شاید 15هزار تومان برایش به عنوان کرایه پرداخت کنم، بقیه مسافران مانند من، چرا که سامانه پرداخت الکترونیک نصب شده در خودرو، قرار بود همه چیز را ساده کند. اما من، مانند بسیاری از شهروندان مازندران، هنوز به اسکناس چنگ میزنم و این تلاش کوچک برای پرداخت، بیشتر شبیه یادآوری است تا تجربه واقعی هوشمندسازی شهری. همین لحظه کوتاه، تصویری گویا از وضعیت شهرهای ما میدهد: نمایش دیجیتالی فناوری، در پس پردهای از عادتها و مقاومت فرهنگی، هنوز راه به زندگی واقعی مردم باز نکرده است.