گزینه‌های استانداری مازندران بازگشت به عقب تاریخی!

 

 

 

گروه سیاسی: در روزهای آغازین دولت دوازدهم و در حالی که هنوز وزیر کشور از سوی مجلس رای اعتماد نگرفته است، گروه های مختلفی در تب و تاب تغییرات استانداری مازندران هستند.

از ستادهای انتخاباتی روحانی در مازندران تا ستادهای چند دسته اصلاح طلبان گزینه هایی را برای استانداری مازندران پیشنهاد کرده اند. این گزینه ها در روزهای اخیر رسمی شده و حتی در نشست چند روز گذشته در سرخرود نیز گزینه نهایی اصلاح طلبان و ستاد روحانی در جمع 22 نفره معرفی شدند.

“بر اساس گزارش منابع موثق به یک سایت خبری با توجه به این که هر عضو جلسه می توانست به سه نفر رای دهد، پس از شمارش آرا و بدون قید اولویت؛ جعفر رحمان زاده، یدالله طاهرنژاد و دکتر علی کریمی مله به همراه محسن نریمان رئیس ستاد روحانی در استان حائز اکثریت آرا و به عنوان گزینه های اصلی پیشنهادی استانداری مازندران انتخاب شدند.”

این درحالی است که علی اکبر طاهایی استاندار اسبق مازندران و رئیس ستاد اصولگرایان حامی روحانی در استان، فرزند ارشد احمد ناطق نوری، الهه کولایی که برای تصدی پست شهرداری تهران معرفی شده بود نیز در زمره گزینه هایی هستند که برای تصدی پست استانداری مازندران تلاش می کنند.

در گزینه های مطرح برای تصدی ساختمان سفید خیابان انقلاب ساری، یک نقطه مشترک وجود دارد. نکته اول سیاسی بودن و جناحی بودن افراد است، در حالی که طیف های زیادی برای پیروزی روحانی در دولت دوازدهم تلاش کرد اما به نظر می رسد جمعی کوچک به دنبال تصمیم گیری و سپس سهم خواهی از استاندار دولت دوازدهم هستند.

معرفی افرادی از گرایش های سیاسی برای تصدی پست استانداری یک استان، تعارضی عجیب با توسعه اقتصادی و اجتماعی استان را به دنبال خواهد داشت. تئوری های سیاسی برای آنچه امروز نیاز استان مازندران و مردم ولایتمدار است آن نسخه ای شفابخش نخواهد بود.

استانداری که قرار است برای تصدی دولت دوازدهم در مازندران بر کرسی ساختمان خیابان انقلاب ساری تکیه زند اگرچه باید از طیف مردان طرفدار روحانی باشد اما باید مجهز به سلاح تفکر و برنامه اقتصادی نیز باشد. امروز توسعه محض سیاسی برای رشد مازندران کافی نیست که حتی با یارکشی، سهم خواهی در سطوح معاونت استانداری و مدیران کل، مازندران را به قهقرا خواهد برد.

نکته مشترک بعدی در گزینه های مطرح شده، بازگشت به عقبی تاریخی است، افرادی چون رحمان زاده ،کریمی مله و طاهایی بازگشت به عقبی تاریخی برای مازندران محسوب می شوند، اگر چه نریمان سابقه اجرایی و سیاسی بهتری دارد اما بیش از اندازه سیاسی است.

به نظر می رسد لیست های ارائه شده برای تصدی استانداری مازندران، اسامی آنهایی هستند که در دوره قبل نیز بر سر زبان ها بود اما قرعه به نام فلاح در آمد و یا حتی در دوره استانداری فلاح نیز بارها به عنوان جایگزین استاندار مطرح شده بودند در تلاش اند اما باز هم فلاح ماندگار شد.

به نظر می رسد این بار نیز گزینه ها در حد شایعاتی برای بازارگرمی و ارائه لیست ها برای نشان دادن قدرت تاثیرگذاری است. در حالی که در زمان انتخاب فلاح که رئیس ستاد روحانی در انتخابات قبلی بود نیز اصلاح طلبان سهم بیشتری از استانداری، معاونین و مدیران کل خواستار بودند، فلاح با رویکردی معتدل تر هر دو جناح را به این سمت ها به کار گرفت.

ساختمان سفید خیابان انقلاب ساری، گزینه ای معتدل و با تجربه، با تفکرات توسعه محور اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی را می خواهد. لابی های رسانه ای و اسم بر سرزبان انداختن ها را نباید جدی گرفت، همان گونه که دوستان رسانه ای نام نریمان را برای تصدی شهرداری تهران مطرح کردند اما هیچ گاه حتی در زمره 10 نفر انتخاب شده هم نبود،این بار نیز در مازندران این قصه را تکرار نکنیم.

مازندران را به گروه ها و  فشارهای سیاسی نسپاریم و بدانیم اگر قرار است تسلیم فشار گروه های انتخاباتی و فشارهای سیاسی شویم، ربیع فلاح را نگه داریم بهتر است تا به دنبال افرادی باشیم که سال هاست در آرزوی تصدی پست استانداری مازندران هستند یا تازه به دوران رسیده هایی که با پول پیمانکاران قصد بزرگ شدن دارند!