گسترش تلفات طاعون نشخوارکنندگان در ارتفاعات چالوس، نوشهر، کجور و کلاردشت

به گزارش حرف آنلاین، کوروس ربیعی رئیس اداره نظارت بر امور حیات‌وحش حفاظت محیط زیست مازندران، درباره شیوع طاعون نشخوارکنندگان اظهار داشت: لاشه ۳۳ راس کل بز وحشی در منطقه البرز شمالی و ارتفاعات شهرستان‌های نوشهر و چالوس تاکنون بدست آمده است.

ربیعی افزود: نخستین لاشه ۳۰ شهریور ماه امسال کشف شد و طی دو هفته با پیک تلف شدن کل و بز وحشی روبرو بودیم اما در حال حاضر این موج فروکش کرده است.

وی تصریح کرد: هر چند پایش‌ها در ارتفاعات چالوس، نوشهر، کجور و کلاردشت به دلیل صعب العبور بودن سخت و دشوار است اما محیط‌بانان و جوامع محلی اقدام به جستجو می‌کنند.

رئیس اداره نظارت بر امور حیات‌وحش حفاظت محیط زیست مازندران، گفت: با همکاری ادارات دامپزشکی شهرستان‌های چالوس، نوشهر، کجور و کلاردشت و دامداران، دام‌های اهلی از محل‌های تردد حیوانات وحشی خارج و آبشخور‌های منطقه نیز ضد عفونی شدند تا میزان تلفات کاهش یابد.

طاعون نشخوارکنندگان کوچک سال گذشته در مناطقی از کلادرشت، چالوس و تنکابن شیوع پیدا کرد و موجب تلف شدن ۲۵۰ راس کل و بز وحشی در این مناطق شد.

طاعون نشخوارکنندگان نوعی بیماری ویروسی بسیار واگیر میان گوسفند و بز است که حتی به این بیماری طاعون بزی هم گفته می‌شود.

این بیماری می‎تواند از دام اهلی به حیوانات وحشی سرایت کند و در مکان‌هایی مشاهده می‌شوند که دام اهلی در تماس با حیوانات وحشی بوده یا از آبشخورهای مشترک استفاده کنند.

عامل بیماری طاعون بزی، موربیلی ویروس از خانواده پارامیکسوویریده است که جزء فهرست بیماری های مهم در سازمان جهانی دام (OIE) و کشورها موظف بوده تا در صورت وقوع، بیماری را به این سازمان گزارش کنند.

این بیماری با شروع ناگهانی تب، ریزش ترشحات از چشم و بینی، زخم دهان، تنگی نفس، اسهال بدبو و سرفه مشاهده می‌شود و دام مبتلا به شدت لاغر شده و تلف می‌گردد. ترشحات چشم، بینی، آب دهان و مدفوع حاوی مقادیر زیادی از ویروس این بیماری است و شیر حیوان نیز حاوی ویروس بوده و قابل استفاده نیست.

به این نکته توجه کنید که موربیلی ویروس‌ها به مدت طولانی نمی‌تواند در بیرون از بدن میزبان زنده بمانند. طاعون بزی را می‌توان با کنترل جابه جایی حیوانات، دفع صحیح لاشه و استفاده از واکسن آن را کنترل کنیم. گرچه می‌توان تاکید کرد که موثرترین روش برای کنترل بیماری واکسیناسیون است که باید در مناطق اندمیک قبل از شروع فصول بارانی به صورت سالیانه تکرار شود.