کاهش تبادل حیاتی میان خزر و میانکاله

یک فعال محیط زیست با بیان اینکه خشکی میانکاله به دلیل افزایش و کاهش ورودی آب از رودخانه ولگا اتفاق می افتد، گفت: تالاب میانکاله با شرایط خشکی و پر آبی خود را تطبیق می‌دهد اما تشکیل جزیره‌های رسوبی حیات این تالاب را تهدید می‌کند.‌در خبرها آمده 20 درصد تالاب میانکاله خشک شده است، میانکاله در واقع شبه جزیره‌ای است در منتهی‌الیه جنوب شرقی دریای خزر، در دوازده کیلومتری شمال شهر بهشهر واقع در استان مازندران ایران.

مساحت آن بیش از شصت‌وهشت هزار هکتار و ارتفاع آن بین 15 تا 28متر کم‌تر از سطح دریای آزاد است. میانکاله از سال 1348 به عنوان «منطقه حفاظت‌شده» تعیین شد و هم‌اکنون با عناوین پناهگاه حیات وحش، تالاب بین‌المللی و ذخیره‌گاه طبیعی زیست‌کره تحت حفاظت محیط زیست قرار دارد.

حر منصوری فعال محیط زیست در حوزه میانکاله در خصوص خشک شدن شبه جزیره میانکاله به ورود حجم زیادی آب از سال 68 تا 72  از رودخانه ولگا به دریای خزر اشاره کرد و گفت: دلیل باز شدن کانال رودخانه ولگا به منظور توسعه کشتیرانی بود و با ورود میزان قابل توجهی از حجم آب به خزر وضعیت سطح آب از حالت استاندارد خارج شد و  آب خزر یک و نیم متر بالا آمد و بابالا آمدن آب این رودخانه حتی جزیره آشورازاده هم به زیر آب رفت.

به گزارش فارس، وی با بیان اینکه در حال حاضر نیز وضعیت سطح آب خزر تغییرات زیادی کرده است، گفت: در اصل آب خزر یک و نیم متر کاهش یافته که این مسئله به دلیل توسعه کشاورزی در پایین دست رودخانه ولگا است.

این فعال محیط زیست گفت: از آنجایی که 86 درصد از میزان آب دریای خزر از رودخانه ولگا تامین می‌شود  این کاهش سطح یک و نیم متری حاضر را می توان مربوط به کاهش ورودی آب از این رودخانه دانست که تمامی تالاب‌های جنوب دریای خزر از جمله انزلی، فریدونکنار،‌میانکاله و سلکه از آن متاثر شده است.

منصوری با اشاره به اینکه این سیکل خشک شدن و کاهش سطح آب دریای خزر در گذشته هم رخ داده است، اظهار داشت: نشانه‌های خشک شدن کاهش تراز را می‌توان در قسمت غربی تالاب میانکاله و  در رشد درختچه‌های گز مشاهده کرد.

وی  در ادامه تصریح کرد: رویش این درختچه‌های خشک زی مربوط به کاهش سطح تراز آب خزر در سال 1976 است.

این فعال محیط زیست با تاکید بر اینکه روند کاهش و افزایش سطح آب دریای خزر مخاطره‌آمیز نیست، ابراز داشت: این تغییرات نتایج مثبتی هم در بردارد که از جمله آن می‌توان به رویش درختچه‌های گز و زادآوری ماهی‌های غضروفی اشاره کرد.

منصوری خاطرنشان کرد: متاسفانه حجم آب شیرین موجود خزر در چنین شرایطی هم به سمت زمین‌های کشاورزی هدایت می‌شود و چیزی حدود 600 کیلومتر از سواحل جنوبی دریا با عمق 2 سانتیمتر برای تولید برنج هدایت شده که این مساله دو مشکل اساسی دارد. نخست اینکه حجم قابل توجهی از این آب تبخیر می شود و دیگر اینکه این آب که با سموم و کودهای شیمیایی مخلوط شده و از طرق کانال‌های زهکشی به تالاب بازمی‌گردد، این مساله به شدت برای اکوسیستم میانکاله مخاطره آمیز است.

وی ادامه داد:‌ نشانه‌های این تغییرات اکوسیستم را می‌توان در کاهش جمعیت گونه‌های دریایی از جمله فک خزری دید که از حدود 10 سال پیش جمعیت این گونه ارزشمند پستاندار از سه میلیون قلاده به 70 هزار قلاده کاهش یافته است.

این فعال محیط زیست ورود حجم قابل توجه رسوبات سیلابی را از دیگر معضلات این تغییرات سطح آب دانست و گفت: ورود رسوبات به تالاب باعث شکل گیری جزیره‌های رسوبی در آشوراده شده که امکان تبادل حیاتی به دریای خزر و میانکاله را کاهش داده است.