نگاهی به وضعیت بغرنج کرونا در مازندران؛ زندگی در مدار قرمز

الناز پاک نیا | در پایان تیر ماه 99؛ وضعیت ابتلای مردم مازندران به بیماری کرونا دقیقا به فروردین و ماه ابتدایی ابتلا به این بیماری بازگشته است. کرونا بیماری که به گفته سازمان بهداشت جهانی قرار است تا دو سال آینده به صورت همه گیر ادامه داشته باشد، امروز در پایان تیرماه با وقفه ای دو ماهه بار دیگر مازندران را در وضعیت قرمز قرار داده است.

با رعایت اصول فاصله اجتماعی، کاهش تردد، کاهش رفت و آمدها و نیز رعایت اصول بهداشتی تا پایان فروردین ماه و اوایل اردیبهشت، وضعیت این بیماری و تعداد مبتلایان به گونه ای شد که دولت توانست بخشی از محدودیت ها را برداشته و بخشی از زندگی عادی در شهرها جریان یابد اما آنچه امروز در فاصله دو هفته نخست اردیبهشت تا دو هفته نخست تیرماه به آن دست یافته ایم، بازگشت همه گیر و افزایش چشمگیر مبتلایان است.

بنا به آنچه متخصصان می گویند کرونا در هر همه گیری ناشی از بی توجهی به این بیماری، شدت سرایت بیشتری می یابد از این رو به نظر می رسد تا ماه ها نباید به فکر زندگی اجتماعی و عمومی عادی باشیم.

افزایش میزان سرایت ناشی از افزایش ترددها و رفت و آمدها و تماس های انسانی امروز میزان مبتلایان بستری شده در مازندران را به بیش از هزار نفر رسانده است، 13 شهر مازندران و مطمئنا در روزهای آتی تمام شهرهای مازندران در وضعیت قرمز قرار می گیرند و این امر نشان می دهد که بازگشت محدودیت ها امری عادی است.

یکی از مهم ترین اثرات و تبعات سوء، عدم توجه به وجود این بیماری، عدم توان نظام سلامت و درگیر شدن کادر درمانی مازندران با این بیماری است، امروز بسیاری از بیماران با اعلام کمتر از 50 درصد در منازل خود بستری و تحت مراقبت هستند و  گنجایش بیمارستان های مازندران به زودی، بیمارستان های صحرایی را به نظام سلامت استان تحمیل خواهد کرد.

هرچند این روزها و در پی همه گیری مجدد این بیماری، مراسم های عزا و عروسی که گفته می شود عامل عمده شیوع دوباره این بیماری به شمار می رود، تعطیل شده است اما به نظر می رسد نباید از این موضوع غفلت کرد که این محدودیت ها می باید ادامه داشته باشد.

باید بپذیریم کسب و کارها تعطیل شدنی نیست، در اقتصاد نیمه ورشکسته ایران و تجربه شدیدترین تورم حاصل از سومدیریت ها، نمی توان به تعطیلی عمومی اندیشید، که حتی تجربه مسدود شدن راه های ورودی به مازندران نیز چاره ساز نبود، در کنار دلایل سیاسی و اجتماعی، بسته شدن راه ها برای مدتی نامعلوم هیچ گاه نخواهد توانست در کاهش همه گیری این بیماری نقش داشته باشد.

فاصله گذاری در کسب و کارها به مانند آنچه در دستگاه های دولتی صورت می گیرد و نیز برقراری محدودیت ها مانند آنچه فرماندار ساری اعلام کرده است، عدم تجمع بیش از ده نفر در مکان عمومی و خصوصی برای مدت طولانی می تواند در کنترل همه گیری این بیماری نقش داشته باشد.

در محدودیت های تردد به مازندران اگرچه نمی توان درباره واژه “بسته شدن مبادی ورودی” استان قاطعانه سخن گفت اما می توان محدودیت تردد خودروهای غیربومی و یا پلاک های زوج و فرد را در استان پیاده سازی کرد.

بسته شدن ورودی تفرجگاه ها و مراکز تفریحی مازندران اگرچه خواسته فعالان اجتماعی است اما افزایش سطح فرهنگ جامعه درباره این بیماری به معنای اینکه تا افراد و اشخاص رعایت نکنند شاهد ریشه کنی آن نخواهیم بود، مساله مهم تری به نظر می رسد.

اگرچه امروز گفته می شود “غریبه ها” عامل افزایش این بیماری در مازندران هستند اما باید اذعان کرد که امروز محدودیت های اجتماعی از سوی خود مازندرانی ها نیز باید رعایت شود.

آنچه واضح است اگرچه نه همیشه اما تا یکی دو سال آینده باید مازندران را در وضعیت قرمز کرونا بدانیم، گردشگر پذیر بودن مازندران، وجود بازارهای سنتی و هفتگی، معضل دستفروشان و وابستگی اقتصاد مازندران به حوزه خدماتی این استان را برای همیشه در معرض شیوع گسترده این بیماری قرار داده است؛ از این رو برای جلوگیری از این فاجعه باید به یاد داشته باشیم، به زندگی در مدار قرمز عادت کنیم و رعایت اصول بهداشتی و فواصل اجتماعی را هیچ گاه از یاد نبریم. این بخشی از فرهنگ و زندگی کرونایی است که امروز در تمام دنیا رعایت می شود.