صف کشی پشت درب های استانداری

گروه سیاسی-الناز پاک نیا/

بازهم شروع شد، همان داستان تکراری چه کسی استاندار می شود؛ از کدام استان و کدام گروه و از سوی کدام نماینده مجلس استاندار انتخاب می شود. مازندران داشت کم کم روی آرامش را می دید، اسلامی در  کمتر از یک سالی که استاندار مازندران بود، تلویحا و با کنایه همه را متوجه کرده بود که مشکل مازندران بخشی نگری، اختلاف و تفرقه است، سعی داشت اینگونه به افکارعمومی القا کند که می خواهند استاندار را هم به سمت منطقه خود و یا گروه خود بکشانند.

اسلامی پر بیراه هم نمی گفت، بخشی نگری و منطقه نگری در مازندران تمامی ندارد، انتخابات و نمایندگان مجلس نقش مهمی در تصمیم گیری های استان دارند.

گروه های سیاسی و بخش های اقتصادی و لابی های مازندرانی در استان بسیار زود دست به کار می شوند، روزی که خبر رفتن اسلامی از مازندران آمد، صف کشی ها پشت درب استانداری شروع شد.

باز هم گزینه ها روی میز آمدند و لابی ها شروع شد.

آمدن اسلامی به دلیل غیربومی بودن و فارغ بودن از درگیری های سیاسی و گروهی در مازندران برای استان خوب بود، کم کم داشت آرامش به مازندران باز می گشت و لابی ها فهمیده بودند اگرچه حرف هایشان انجام می شود ولی نه آنگونه که می خواهند.

این سیاست اسلامی بود، می دانست فلان فرد را فلان نماینده حمایت می کند و وی باید فرماندار بماند اما حوزه جغرافیایی فعالیت اش را تغییر می داد. اسلامی می دانست که نقطه آغاز افتراق و ایجاد تنش برخی ها غرب مازندران است و برخی این امر را بهانه می کنند و به مدیریت استانی می تازند؛ حضور پرشمار اسلامی در غرب مازندران موید این مطلب بود که وی نقطه ضعف ها را می شناخت و به راحتی می توانست پیش از آغاز طوفان آن را پیش بینی کند.

در ماجرای رفتن اسلامی از مازندران نکته های دیگری وجود دارد، اما بدترین وضعیت آن بازگشت لابی من ها به عرصه سیاسی مازندران خواهد بود.

افرادی که برای تصدی پست کرسی استانداری نقشه می کشیدند، بارها شایعه رفتن اسلامی را به واسطه بازنشستگی دامن زدند و این بار از رفتن وی به وزارت راه استقبال کردند.

بی شک بسیاری از رفتن اسلامی از مازندران خوشحال شدند، با رفتن اسلامی حالا باز هم فرصت به ثمر نشستن آرزوهای آرزومندان استانداری مازندران پیش آمده است.

رفتن اسلامی از مازندران نشان داد بی ثباتی مدیریتی بازهم در استان وجود دارد حالا به دلایلی که می توان بعدا نگاشت، اما این عدم ثبات فرصت را به گروه ها و افراد خواهد داد که به جای توسعه مازندران و اندیشیدن به شرایط پیشبرد امور در استان، به فکر تصاحب صندلی ها ریاست باشند.

انتخابات مجلس هم در پیش است و همه این صف کشی ها ختم می شود به روزی که به من باید رای بدهند.

این بزرگترین ضعف مازندران و مازندرانی ها است، در اینجا گروه ها و افراد به استان و مردمان اش ارجحیت دارند، اگر چه در مهمان نوازی پیشتازند اما برای استان اشان به فرد گرایی و گروه گرایی رغبت دارند. با این حال باید نشست و دید رای روحانی به کدام استاندار جدید خواهد بود.