نمایندگان را محک بزنیم

حرف آنلاین:

هفته گرامی داشت مقام معلم فرصتی بودکه معلمان این قشر فاخر جامعه بهتر دیده شوند ودرسال روز شهادت استاد مرتضی مطهری همواره از تلاش های معلمین و اساتید برجسته تجلیل می شود.    اما این روزها فضای فرهنگیان حال و هوای دیگری دارد و تجمعات پی درپی آنان جلوی ادارات آموزش و پرورش و پاسخ ها و مصاحبه های مسئولین بیان گر مطالباتی است که محل بررسی دقیق دارد.

فرهنگیان گرامی

* آیا مطالبات معیشتی ما در دوره های مختلف دولت ها و رویه های اقتصادی آنان متفاوت بوده است؟ و اگر این گونه بود در کدام دوره ها اعتراضات معلمان نیز بیشتر بوده است؟ و آیا به راستی ما معلمان در خلق دولت های موصوف با تفکر اقتصادی که داشتند موثر نبودیم؟

* آیا مطالبات ما در زمان نداری ها از جمله کاهش قیمت دلار در دوره اصلاحات و تحریم ها در دوره کنونی فشار مضاعفی بر دولت است یا اینکه ما از بی عدالتی هایی رنج می بریم که راهبرد عدالت توزیعی از منابع ملی را مورد سؤال قرارمی دهد؟

* آیا فرهنگیان جز عدالت و ترازی متوازن از دستمزدها و مزایا، چیز بیشتری را مطالبه می کنیم؟

* آیا هرنوع پرداختی با هر عنوانی به جماعت کارمندان دولت وابسته به برخورداری وزارتخانه های مربوطه است و یا باید هماهنگ و یکجا برای همه پرداخت شود؟

* آیا سهمیه بندی وزارت خانه ها از دارائی ملت و یا نگاه سودآوری به خودشان در عوض نگاه مصرفی به وزارت بزرگ آموزش وپرورش منطقی است؟

* آیا رئیس دولت فقط باید بگوید که حق اعتراض معلمان محفوظ است و اگر عده ای از سیاسیون فقط با ژست دموکراسی بر شیپور اعتراضات خیابانی بدمند حاکی از یک فرافکنی آشکار نیست؟

* آیا معلمان به همراه عموم این ملت نمایندگان منتخبی در مجلس به عنوان رأس امور ندارند که مطالبات آنها را پی گیری کنند و یا اینکه ما فقط نمایندگان را برای زینت محافل و سخنرانی ها می خواهیم و محتاج کلمات زیبا و رخشان آن ها در کرامت شغلی خویش هستیم؟

آری عزیزان فرهنگی

آنچه که امروز جای متن و حاشیه را عوض کرده، راه های منطقیِ مطالبه گری است، راه هایی که بی سر و صدا می تواند منجر به احقاق حقوق شود و آن هم پی گیری مطالبات از طریق نمایندگان محترم مجلس است. برای آن ها که سنگ محکی باشد بر وفاداری شان به موکلان خود و برای ما که راستی آزمایی آنان را برای دوره بعدی انتخابات مد نظر قرار دهیم.

سال هاست که مسئولین بجای عملگرائی، جای خود را با روزنامه ها عوض کرده اند و بدشان نمی آید که سوار بر موج های مردم نهاد، همزبانی را بی همدلی پیشه مدیریت عملگرای خود نمایند و اگر نیک بنگریم، رابطه معنی داری میان تجمعات خیابانی معلمان و دلسوزیِ طرفداران و عاملان تحریم در شبکه های ماهواره ای و مجازی می بینیم و اخیرا نیز عده ای ضعیف نفسِ استکبار پسند از این موقعیت سوء استفاده نموده و تئوری تسلیم طلبی خود را بارور می سازند.

کاش اکسیر عدالت ترجمانی در مدیریت کشور داشت و اختلاف طبقاتی مبنی بر اقتصاد و سیاست لیبرالی دوباره بر ما چیره نشود.

لذا پیشنهاد می گردد به جای خوراک سازی رسانه ای برای غربی ها و دشمنان جاهل منطقه ای، راهکار قانونی مطالبات را از طریق نمایندگان مجلس پی گیری کنیم، تا آزمونی باشد برای آنان که مدعی وکالت ملتند و هوشیاری افزون تری که در آستانه انتخابات نسبت به کاندیدا های مجلس خواهیم داشت تا بار امانت به اهل آن سپرده شود و عزت و کرامت معلمان حفظ شود.

معلمین عزیز

سخن همه ما این است که ضمن توجه به قابلیت های علمی و فنی کارکنان، نباید هیچ تفاوتی در مجموع پرداختی های کارکنان دولت اعم از فرهنگی و غیر فرهنگی وجود داشته باشد و اجرای عدالت حداقلی در میان کارکنان یک دولت، تقاضای زیادی نیست و با طراحی قوانین و نظارت های عالی این مساله برای همیشه حل خواهد شد. و مستقیم ترین مسؤلیت ها در این زمینه بعهده نمایندگان محترم در مجلس شورای اسلامی است تا انشاءاله با همدلی و درک دقیق و عمیق شرایط حال و آینده به حل مسأله و پاسخ به مطالبات فرهنگیان این قشر فاخر جامعه بپردازند.

امیـد بابانیـا