تابلوهای قرمز بی‌اثر

ساری-گروه اجمتماعی/پایان طرح دریا در مازندران با عددی نگران‌کننده همراه شد؛ ۴۷ نفر در سواحل این استان جان خود را بر اثر غرق‌شدگی از دست دادند. آماری که در مقایسه با مدت مشابه سال گذشته، افزایشی ۶۲ درصدی را نشان می‌دهد و بار دیگر ضرورت بازنگری در شیوه مدیریت سواحل و آموزش گردشگران را یادآور می‌شود.

بر اساس گزارش روابط عمومی پزشکی قانونی مازندران، از مجموع جان‌باختگان ۴۲ نفر مرد و پنج نفر زن بوده‌اند و حدود ۸۵ درصد از آن‌ها غیر بومی گزارش شده‌اند. این آمار بیانگر آن است که مسافران و گردشگران، بیش از اهالی محلی قربانی بی‌احتیاطی در دریا می‌شوند. در میان شهرستان‌ها، نوشهر با ۱۳ غرقی بیشترین تعداد تلفات را به خود اختصاص داده و پس از آن رامسر با ۷، بابلسر و تنکابن هرکدام با ۶ نفر در رده‌های بعدی قرار دارند. در شهرهای ساری، جویبار و نکا هیچ موردی از فوت ناشی از غرق‌شدگی ثبت نشده است؛ موضوعی که نشان می‌دهد غرب استان همچنان در معرض بیشترین خطر قرار دارد.

از نظر زمانی، مردادماه با ۱۷ غرقی، پرحادثه‌ترین ماه تابستان بود و پس از آن شهریور با ۱۶ و تیر با ۱۳ مورد در رتبه‌های بعدی قرار گرفتند. تنها یک مورد غرقی در خرداد ثبت شده است. بررسی سنی جان‌باختگان نیز نشان می‌دهد بیشترین تعداد مربوط به گروه سنی ۱۱ تا ۲۰ سال بوده است؛ نوجوانان و جوانانی که اغلب بدون آگاهی کافی از خطرات، وارد دریا شده‌اند. این در حالی است که کمترین آمار غرقی مربوط به کودکان زیر ده سال با دو مورد است.

دکتر علی عباسی، مدیرکل پزشکی قانونی مازندران، تأکید کرده است که بیشتر قربانیان در مناطق غیرمجاز و خارج از محدوده طرح دریا شنا کرده‌اند، جایی که نجات‌غریق حضور نداشته و هشدارها نیز نادیده گرفته شده است. او با اشاره به اینکه تکرار این حوادث ریشه در بی‌توجهی مسافران به تابلوهای هشدار و توصیه‌های ایمنی دارد، گفت: «دریای بی‌غریق آرزو نیست اگر بخواهیم.»

واقعیت این است که اجرای طرح دریا هر سال با هدف افزایش ایمنی و کاهش تلفات انجام می‌شود، اما آمارهای رو به رشد نشان می‌دهد این طرح هنوز نتوانسته است در رفتار گردشگران و فرهنگ عمومی شنا در شمال کشور تأثیر پایدار بگذارد. ضعف آموزش‌های پیش از سفر، نبود نظارت کافی بر مناطق غیرمجاز، کمبود نیروهای نجات‌غریق آموزش‌دیده و استفاده نکردن از ابزارهای نوین هشداردهنده از جمله چالش‌هایی است که کارشناسان بر آن تأکید دارند.

دریا در مازندران نه‌تنها بخشی از جاذبه گردشگری استان که آیینه‌ای از رفتار اجتماعی مسافران است؛ رفتاری که گاه نادیده‌گرفتن یک تابلو قرمز، آن را به حادثه‌ای غیرقابل بازگشت تبدیل می‌کند. افزایش ۶۲ درصدی تلفات در تابستان ۱۴۰۴ نشان می‌دهد بی‌توجهی به هشدارها همچنان ادامه دارد و برای رسیدن به «دریای بی‌غریق» باید بیش از همیشه خواست، آگاه کرد و عمل نمود.

بر اساس گفته‌های دکتر علی عباسی، مدیرکل پزشکی قانونی مازندران، ۸۵ درصد غرق‌شدگان غیر بومی بوده‌اند و بیشتر در مناطقی شنا کرده‌اند که خارج از طرح‌های ایمن‌سازی بوده است.
این آمار ضعف در نظام اطلاع‌رسانی و مدیریت سواحل را برجسته می‌کند؛ جایی که تابلوهای هشدار و نیروهای نجات‌غریق به تنهایی نتوانسته‌اند رفتار گردشگران را تغییر دهند.

افزایش تلفات در حالی رخ داده که طرح دریا، با هدف ایمنی گردشگران و کاهش تلفات آبی هر سال اجرا می‌شود. تکرار این الگو نشان می‌دهد که سیاست‌گذاری‌ها نیاز به بازنگری دارد سیاست گذاری هایی در زمینهه:آموزش ایمنی به گردشگران پیش از سفر،گسترش نجات‌غریقان آموزش‌دیده در نقاط پرتردد،استفاده از فناوری‌های هشداردهنده (اپلیکیشن، تابلوهای هوشمند) و همکاری رسانه‌ها در فرهنگ‌سازی مداوم.