تنهایی شعرا زیر سایه کرونا!

گروه فرهنگی _شاعر جوان ساروی و پای ثابت برگزیدگان جشنواره شعر، با اشاره به بزرگترین مشکلی که کرونا برای شعرا به‌وجود آورده، می‌گوید: دوری از جلسات حضوری شعر، کمرنگ شدن کنگره‌ها و جشنواره‌های شعر، ناشی از شیوع کرونا است، تنهایی و شنیده نشدن برای یک شاعر سخت است.
احمد ایرانی نسب، شاعر و یکی از برگزیدگان چندین دوره جشنواره شعر به وقت دلتنگی در گفت‌وگو با حرف مازندران، اظهار می‌کند: علاقه من به شعر به دورانی برمی‌گردد که دانش‌آموز بودم، در آن زمان در کنگره‌های شعر دانش‌آموزی شرکت می‌کردم. به لطف خدا در سال ۱۳۸۴، در مقطع دبیرستان مقام اول شعر ساری و مقام سوم استان را کسب کردم و همین اتفاق در ایام نوجوانی انگیزه‌ای شد تا بتوانم شعر را ادامه بدهم.
وی که ۳۵ سال دارد و اهل ساری است، با بیان اینکه به‌صورت حرفه‌ای و تخصصی تقریبا از سال ۱۳۹۰ وارد شعر آئینی شدم، اضافه می‌کند: می‌گویند سرانه مطالعه به‌خصوص در حوزه شعر پایین آمده، به‌نظرم اینطور نیست اگر به این کلام مقام معظم رهبری که گاهی اوقات یک بیت شعر شاعر ممکن است، اثرگذاری بیشتری از ساعت‌ها سخنرانی روحانیون روی منبر داشته باشد (که انرژی مضاعفی به شاعران می‌دهد)، توجه کنیم قطعا مطالعات بیشتری خواهیم داشت.
ایرانی نسب با اشاره به دغدغه شعرا، عنوان می‌کند: یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های شاعران توجه به مشکلات اجتماعی مردم و حتی معضلات در سطح ملی و بلکه بین‌المللی است. بسیاری از شاعران خودشان را مکلف می‌دانند که در بزنگاه‌های اجتماعی و سیاسی مواضع مناسب را با زبان شعر بیان کنند. برای نمونه اینکه در وصف موضوعات مختلفی همچون؛ انتخابات، حوادث جهان اسلام، مقاومت فلسطین و غیره شعر می‌گویند.
این استاد حوزه شعر و ادب، در پاسخ به این سوال که تاکنون شاعران از چه حمایت‌هایی برخوردار بودند، می‌گوید: اکثرا حمایت‌های معنوی توسط برخی سازمان‌ها از جمله؛ سازمان بسیج هنرمندان ، انجمن شعر رضوی ، مجمع شاعران اهل بیت و غیره در جهت برگزاری جلسات شعر صورت می‌گیرد.
وی تاکید می‌کند: شاید مردم فکر کنند شعر خوب کم شده اما اینطور نیست! نسل جوان و تازه نفس بسیار خوب شعر می‌گویند. شاید در صده‌های قبل فقط چند شاعر خاص از جمله حافظ و سعدی و دیگر بزرگان در عصر خود انگشت‌شمار بودند ولی در دهه‌های اخیر سیل عظیم شاعران جوان وارد عرصه شعر شدند که خیلی هم خوب می‌نويسند، به‌طوری که آینده بسیار روشنی را برای شعر می‌بینم.
ایرانی نسب با اشاره به مشکلات شعرا در دوران کرونا، یادآور می‌شود: بد نیست یادی کنیم از بزرگ‌ترین مشکل شاعران در دوران کرونا که دوری از جلسات حضوری شعر کمرنگ شدن کنگره‌ها و جشنواره‌های شعر بوده و هست، چرا که واقعا تنهایی و شنیده نشدن برای یک شاعر سخت است.
وی اظهار می‌کند: شاعری که در میدان نباشد و شعرش را در معرض نمایش نگذارد، مورد نقد و بررسی قرار نگیرد، قطعا پیشرفتی ندارد و حتی افت چشم‌گیری در این حوزه خواهد داشت. امیدواریم هرچه زودتر شاهد پایان دوران کرونایی و به طبع رونق مجدد جلسات شعر باشیم.
به گزارش حرف؛ شعر زیر با عنوان” اربعین” از آخرین سروده‌های این شاعر جوان است…

از اربعین جا ماندم اما از نگاهت نه
از کاروان جا ماندم اما از سپاهت نه
حالا که بین زائرانت نیستم ، آیا
بیرون شدم از سایه‌ی مهر و پناهت؟ نه
نوکر درِ این خانه باشد آبرو دارد
فرق است بین رو سفید و رو سیاهت؟ نه
نام مرا بنویس بین اربعینی‌ها
من دل به راهت دادم آقا پا به راهت نه
امسال نذر دخترت بودم که جاماندم
من با رقیه جان تو دارم شباهت! نه؟
ام ابیهای حسین، ای وارث زهرا
اشک است سهم چشم های بی‌گناهت؟ نه
دندان شکسته، گوش پاره، چشم‌های تار
یک جای سالم مانده روی، روی ماهت؟ نه
اشک تمام زائران کربلا هرگز
آیا برابر می‌شود با سوز آهت؟ نه
من مثل تو جا ماندم اما خوب می‌دانم
از اربعین جا ماندم اما از نگاهت نه