لباس محلی جامانده دربقچه زنان سپید موی

حرف آنلاین: درسال های نه چندان دور زنان مازنی مانند دیگر زنان ایرانی همچون ترکمن،کرد،لر و گیلک به صورت جمعی و با دستان هنرمند خود به پارچه ها طرح می زدند و برای بزرگ و کوچک لباس های زیبا می دوختند. درگذشته مادران نسل به نسل به دخترانشان هنرسوزن زدن و بافتن را می آموختند و جهیزیه شان از لباس وچادرشب ها گرفته تاسفره همه را بادستان خود نقش می زدند.

اکنون درهیاهوی دنیا مدرن لباس های محلی  نه تنها ازدید جوانان به دورمانده بلکه قدیمی ترها هم رغبتی به پوشیدن این لباس ها نشان نمی دهند.لباس های محلی که روزی نمایانگر هویت مردم یک منطقه ونشانه قومیت خاصی بود. امروزه این لباس ها را فقط درموزه های محلی،عروسک های تزیین شده ویا بقچه پیرزن سپید موی می توان  دیدکه برپشت بام ها ودرون  صندوقچه شان  گرد می خورند.

در برخی ازمناطق مازندران  پیرزن ها در جشن عروسی با پوشیدن چرخی شلوار ( همان دامن پرچین کوتاهی که رنگ وزیبایش را از دل طبیعت الهام گرفته) و با رقص سما (نوعی رقص محلی ) درعروسی ها  پایکوبی وشادی می کنند.

در چند قدمی عید هم تعدادی از مردان مازنی به صورت نمادین لباس های محلی را می پوشند و به نوروزخوانی درسطح شهر و روستا می پردازند تا آداب ورسوم محلی را بین مردم زنده نگه دارند .

لباس های محلی درمازندران با توجه به منطقه ای که مردم  درآن زندگی می کردند،متفاوت ومتنوع بوده است. زنان این منطقه با دستان ظریف وهنرمند خود نوارهای تزیینی درست می کردند تاپارچه های ابریشمی یا دستبافی را که با قیچی می بریدند و با سوزن تزیین می کردند.هرکدام از این زنان روستایی لباس های محلیشان را با سلیقه خود با سکه،منجوق و یا گلدوزی زینت می دادند.

دوخت این لباس ها دیگرکنارگذاشته شده وکمترمی توان دید که کسی بخواهد با ذوق وعلاقه لباس محلی بدوزد،هر چند این لباس ها طرفداران خاص خودرا دارد. برخلاف تصورات ذهنی افرادکه فکر می کنند مردم تمایلی به لباس های سنتی ندارند، افرادی را می توان یافت که از لباس های با طرح ونقش قدیمی استقبال می کنند. هنوز افرادی هستند که وقتی لباس محلی منطقه خود را می بینند احساس غرور  می کنند، همانند اثر تاریخی منطقه ای که به مردمان آن وجهه ای دیگر می دهد و به اصالت فرهنگ خودشان می بالند.

شناخت لباس محلی هرمنطقه بی گمان سبب شناسایی اعتقادات،آداب ورسوم اجتماعی و فرهنگی هر قوم می شود و مردم هرمنطقه باید درحفاظت از میراث با ارزش صنایع دستی تلاش کنند.مسئولین محلی باید از کسانی  که در زمینه صنایع دستی خبره هستند بخواهند که کلاس های بیشتر با قیمت مناسب دایر تا علاقمندان بیشتری را جذب کنند و بتوانند هنراصیل و قدیمی را زنده نگه دارند.

این هنرنباید با پایان یافتن زندگی پیران پایان پیداکند بلکه باید درمیان جوانان توسعه وسبب اشتغال زایی شود.لباس های محلی که شامل پوستین دوزی، پاپیچ بافی، پاپوش سنتی وچادرشب و … بودکه امروزکمترجای می توان سراغ داشت که بتوان آن ها را تهیه کرد.در بعضی از مناطق مازندران تلاش زیادی برای حفظ سنت ها و لباس های محلی خود می کنند، درحالیکه برخی از مناطق دیگر دررویارویی با دنیایی مدرن فرهنگ خود را به دست فراموشی سپردند.

سیده زهرا رمضانی