چوب حراج به آبروی کشتی ایرانی

 

مسابقات جهانی کشتی آزاد با تمام فراز و نشیب‌هایش برای ایران به پایان رسید، مسابقاتی که حاوی نکات و درس‌های مهمی برای کشتی و کشتی‌گیران کشورمان بود.تیم ملی کشتی آزاد در حالی با هدایت محمد طلایی گام به مسابقات جهانی گذاشت که تقریبا تمام نفرات این تیم از دل مسابقات انتخابی، بلیت فرانسه را اوکی کرده بودند، البته به غیر از وزن 70 کیلوگرم که با وجود کسب عنوان اولی توسط سعید داداش‌پور، شورای فنی رأی به حضور مصطفی حسین‌خانی داد تصمیمی که خیلی هم کارساز واقع نشد و حسین‌خانی با تجربه، با ارائه کشتی‌های ضعیف و پرانتقاد اسباب ناامیدی ریش‌سپیدان کشتی را فراهم آورد.البته باید به این موضوع توجه داشته باشیم که با وجود اینکه چهار – پنج کشتی‌گیر تیم سابقه و تجربه حضور در مسابقات جهانی را نداشتند، اما تمام آنها سال‌هاست که در اردوهای تیم ملی حضور دارند و برخی مانند یاراحمدی از سال 2011 در اردوی تیم‌های نوجوانان حضور داشته‌اند و به هیچ عنوان قابل قبول نیست که چنین کشتی‌گیرانی در چنین سطحی، توانایی اداره کردن کشتی در ثانیه‌های پایانی مبارزه آنهم مقابل حریفانی که برتری فنی خاصی نسبت به کشتی‌گیران ما نداشتند، را نداشته باشند. موضوعی که در مسابقات گذشته هم بارها و بارها تکرار شده بود.به هر حال لازم بود بعد از سال‌ها استفاده بدون وقفه از نفراتی مانند رحیمی و قاسمی به آنها استراحت داده شود تا هم آنها از فرسودگی بیش از حد رهایی یابند و هم اینکه سایر نفرات خود را محک بزنند؛ چون نمی‌توان تا ابد متکی به تعدادی محدود هر چند نامدار و سرشناس بود.

* ناامیدکننده مانند حسین‌خانی

حسین‌خانی در حالی عازم پاریس شد که در مسابقات جهانی اوزان غیرالمپیکی در سال 2016 موفق به کسب مدال برنز شده بود و در این مسابقات به عنوان یکی از باتجربه‌های تیم، حداقل انتظار می‌رفت گامی رو به جلو بردارد، اما نه تنها پیشرفتی در عملکرد او مشاهده نشد، بلکه سقوطی فاحش با نمایشی ناامید کننده داشت.حسین‌خانی با وجود قرعه نسبتا مناسبی که در این دوره داشت نتوانست برای دو برابر کردن مدال‌های جهانی‌اش گام مثبتی بردارد. وی با وجود دو پیروزی راحت مقابل نمایندگان فرانسه و رومانی در دور سوم در کمال ناباوری در حالی مغلوب نماینده ژاپن شد که تا ثانیه‌های پایانی از حریفش پیش بود، اما عدم توانایی در اداره کردن کشتی آنهم فقط برای چند ثانیه برای کشتی‌گیری در این سطح نمی‌تواند موضوع خوشایندی باشد و نشان از عدم اتخاذ تاکتیک مناسب در مبارزه با حریفی دارد که چیزی از حسین‌خانی بیشتر نداشت و شکست مقابل چنین حریفانی عذاب‌آور است.

* چوب حراج احسان‌پور به آبروی کشتی ایرانی

از سوی دیگر کشتی‌گیری مانند بهنام احسان‌پور که سومین حضور خود در میدان جهانی را تجربه می‌کرد آنقدر پراشتباه و ناامید کننده ظاهر شد که به هیچ عنوان نمی‌توان دفاعی از عملکرد او داشت. چرا کشتی‌گیری که سومین بار است به چنین میدان مهمی اعزام می‌شود نباید حتی توانایی کسب مدال برنز را داشته باشد و هر بار با تکرار اشتباهات فاحش گذشته چوب حراج به آبروی کشتی ایران بزند.احسان‌پور ثابت کرد که شاید دیگر بیش از این شایسته اعتماد نیست؛ او شاید در مسابقات داخلی توانایی عبور از سد هر حریفی را داشته باشد، اما در رقابت با حریفان خارجی آنهم در وزن قانونی مشکل دارد؛ مشکلی که نه یک سال بلکه برای سومین سال متوالی هم تکرار شد و هیچ روزنه امید و پیشرفتی در کشتی این کشتی‌گیر دیده نمی‌شود و هر بار بدتر از سال قبل نتیجه می‌گیرد که به نظر می‌رسد به دلیل عدم جسارت لازم در روحیه جنگندگی این کشتی‌گیر برمی‌گردد.

* نصیری فقط مدعی در کلام

میثم نصیری که سال‌ها با مصاحبه‌های گوناگون داعیه ملی‌پوش شدن را داشت، نشان داد که در حد همان حرف می‌تواند مدعی کسب مدال در میدانی مانند جهانی باشد وگرنه روی تشک جهانی حرفی برای گفتن و فنی برای عرضه ندارد.

نصیری که در المپیک 2016 ریو هم عملکردی پرانتقاد داشت و قول داده بود آن نتایج ضعیف را جبران کند، نشان داد که بیش از این دیگر نمی‌تواند شایسته اعتماد باشد.این انتظار می‌رفت که در این یک سال و اندی بعد از المپیک و حضور در اردوهای متعدد تیم ملی و مسابقات بین‌المللی مختلف حداقل در جمع 4 کشتی‌گیر پایانی قرار گیرد، اما او هم مانند سایر همقطارانش خیلی زود قافیه را باخت و از گردونه رقابت‌ها کنار رفت، آنهم با تنها یک پیروزی مقابل نماینده قطر که شاید هر فرد دیگری جای او بود همین نتیجه را کسب می‌کرد چرا که این ورزشکاران بزرگ هستد که در بزنگاه‌ها تصمیمات و نتایج مهم را رقم می‌زنند.البته شاید در این بین ایرادی به نصیری وارد نباشد چرا که حد و اندازه‌ او در همین سطح است و از کلاس جهانی لازم برخوردار نیست؛ شاید اگر کشتی‌گیر بهتری در داخل داشتیم می‌شد به او اعتماد کرد، اما نصیری در انتخابی تیم ملی به دوبنده تیم ملی رسید و نمی‌توان ایرادی از او گرفت چرا که باید بعد از سیداحمد حسینی به دنبال جانشین شایسته‌ای برای او می‌بودیم و اینکه چرا در این سال‌ها نتوانستیم کشتی‌گیر مطئمنی در این وزن بسازیم.

اما رضا اطری که شاید بتوان کمی از عملکرد او دفاع کرد؛ هر چند که او هم مانند سایر هم تیمی‌هایش کم، بد کشتی نگرفت و آنقدر پراشتباه ظاهر شد که مربیان تیم ملی هم دفاعی برای عملکرد ضعیف او نداشتند. اطری هم به دلیل عدم حضور رحیمی صاحب دوبنده تیم ملی شد و به نظر می‌رسید از خودباوری لازم برای حضور در میدان جهانی برخوردار نبود.

* یاراحمدی؛ سفر توریستی به پاریس و دیگر هیچ

پیمان یاراحمدی هم که انگار برای تفریح به پاریس رفته بود و به هیچ عنوان برنامه خاصی حتی برای شروع کشتی‌هایش نداشت و فقط می‌خواست هر چه زودتر از زیر بار این فشار روانی خلاص شود که با باخت در مسابقه نخست به هدفش رسید.در هر حال بودند در بین نفرات اعزامی کشتی‌گیرانی که بیشتر شبیه توریست‌ها ظاهر شدند تا مبارز و جنگجو… به طوری نه تنها حرفی برای گفتن نداشتند بلکه از همان مبارزه نخست ترس در وجودشان مشهود بود و در حد و اندازه میدان جهانی ظاهر نشدند و نشانی از کشتی ایرانی نداشتند.

* محمدی حرفی برای گفتن نداشت

امیر محمدی هم که سطحش همین بود و نشانی از کلاس جهانی کشتی نداشت و به دلیل عدم حضور نفرات شاخص و خالی بودن دست کشتی آزاد عازم مسابقات جهانی شد، اما چه بهتر شورای فنی به جای اینکه در مورد وزن 70 کیلوگرم تصمیم‌گیری کند فکری به حال این وزن می‌کرد و با اعزام یک کشتی‌گیر جوان‌تر مانند مجتبی گلیج یا شهبازی حداقل آینده‌ای برای این وزن متصور بودند نه اینکه با اعزام کشتی‌گیری که نه حالی دارد و نه آینده‌ای می‌توان برای او با توجه به سن و سالش متصور بود، فرصت سوزی کنیم.

* محبی تا حدودی سربلند

شاید تنها کشتی‌گیری که در جمع حذف شده‌ها قرار گرفت و بتوان کمی از عملکرد او دفاع کرد، یدالله‌ محبی جوان باشد که در 2 دیدار مقابل نایب قهرمانان المپیک‌های 2012 لندن و 2016 ریو به پیروزی رسید؛ هر چند که این کشتی‌گیر هم در دیدار مقابل نماینده آمریکا بسیار پراشتباه ظاهر شد و با سر درگمی آنقدر امتیاز در تایم اول از دست داد که جبران آن در تایم دوم برای نماینده کشورمان عملا سخت و غیرممکن بود تا محبی چاره‌ای جز قبول شکست نداشته باشد.

محبی نشان داد که در صورت سرمایه‌گذاری بیشتر و رفع نقایص تاکتیکی‌اش در مبارزه با حریفانی که حداقل در سطح او هستند توانایی عرض‌اندام در میدان جهانی را داراست هر چند که همه چیز به خود این کشتی‌گیر بستگی دارد.

در هر حال به نظر می‌رسد کشتی‌گیران ما برنامه خاصی برای مبارزه با حریفان کم نام و نشان از جمله حریفان ژاپنی، فرانسوی، ازبک و… نداشتند و از همان ابتدا بیشتر خود را برای مبارزه با نفرات سرشناس و نامدار اوزان خود آماده کرده بودند و به همین دلیل خیلی راحت بخاطر عدم درک لازم و کافی از اتخاذ شیوه صحیح مبارزه مقابل چنین حریفانی، نتیجه را به آنها واگذر کردند که این موضوع احساس می‌شود تا مربیان تیم ملی در این خصوص هشدارهای لازم را به کشتی‌گیران گوشزد می‌کردند و کشتی به کشتی با شاگردانشان پیش می‌رفتند، اما بیشتر ملی‌پوشان به جای اینکه پله پله مسیر را طی کنند، نگاهشان از همان ابتدا به قله بود، آفتی که دامن‌گیر بسیاری از کشتی‌گیران در مسیر قهرمانی می‌شود.

شاید کادر فنی مدعی جوانگرایی و پوست‌اندازی در ترکیب تیم ملی باشند، اما جوانگرایی بدین معنی نیست که چون کشتی‌گیری اولین حضورش در مسابقه جهانی است پس جوان هم هست، نفرات بسیار دیگری هم در سایر تیم‌ها بودند که اولین حضورشان را در چنین میدان مهمی تجربه می‌کردند، اما روی سکوی جهانی هم رفتند؛ پس نمی‌توان گفت که چون برخی از کشتی‌گیران ما اولین حضورشان را تجربه می‌کردند، این حق را دارند به راحتی مقابل حریفان بازنده باشند و مدال نگیرند.