چه خواستیم و چه شد…!؟

حرف آنلاین:

اکنون که شاید ناراحتی ناشی از باخت عجیب و غریب ما در مقابل عراق فروکش کرده باشد، و باید با نگاه دقیق تر و بدو از احساسات به اتفاقات رخ داده بنگریم. تا قبل از بازی اخر تیم ما با توجه به امکانات بسیار کم تدارکاتی که معضل همیشگی مان بوده نتایج بسیار خوبی گرفته. کادر فنی با کنترل حواشی و تمرکز بر مسابقه فضای آرام را برای بازیکنان به وجود آورده بود. مسئله ای که مربیان داخلی و خارجی قبلی تیم ملی همیشه با آن دست به گریبان بوده اند. هدف اصلی کی روش استفاده از شاخص ترین خصلت بازیکنان ایرانی که اتفاقا وجه تمایز مان با تیم های اسیایی است یعنی حرکت انفرادی بود. ما همیشه در حرکت فردی کم نظیر بوده ایم. چه اینکه اکثر افتخارات ورزشی مان در رشته های ورزشی انفرادی است. ولی در این مسابقات به عینه دیدیم که مربی تیم ملی به خوبی اعضای تیم را به صورت یک تیم متحد و همدل در اورد. و این در سیمای تک تک اعضای تیم ملی پیدا بود. در بعد فنی ما کمترین اشتباهات را تا بازی با عراق داشتیم تا اینکه بازهم سرو کله داور استرالیایی پیدا شد… و فقط او بود که می توانست نظم تیمی و اتحاد بچه های ما را بهم بریزد و البته در این کار بسیار موفق بود. بعد از اشتباه بچه گانه ی پولادی برای تعقیب توپ در یک صحنه ی کم ارزش از نظر موقعیت گل داور دست به کارت شد و مهلک ترین ضربه ی ممکن را به ما زد. بعد از این صحنه انگار سلسله اشتباهات ما شروع شد. در سمت راست حضور کم اثر اشکان دژاگه در کارهای دفاعی که نشانی از ان بازیکن بازیهای قبل نداشت منجر به نفوذ های پیاپی هافبک های چپ عراقی شد، که متعاقب ان دو سانتر از همان فضا به سمت چپ دروازه ی ما رسید بدون اینکه مدافعان و دروازبان مان عکس العمل درستی به روی ان نشان بدهند؛ انگار همه طلسم شده بودند. و اشکان تعویض شد. در عوض دوبار تلاش همه ی بازیکنان در حالی که یک یار کمتر داشتیم بازی باخته را به مساوی تبدیل کردیم که در نوع خود شاهکار بود. وقتی بازی در آخرین لحظات به ضربات پنالتی کشید این ما بودیم که روحیه ی بهتری داشتیم و ای کاش دروازه بان ما هم از این روحیه برخوردار بود و با توجه به شاگردی در کلاس دروازه بانی مثل احمد رضا عابدزاده کمی بیشتر از او یاد میگرفت. و باز هم ای کاش برای ضربه ی اول بازیکنی که به نسبت بقیه ی بچه ها بسیار بیشتر دویده بود تا جای خالی پولادی را پر کند انتخاب نمیشد و ما با توجه به ضربه ی از دست رفته ی عراقی ها کار را تمام می کردیم و البته اینها و اما و اگر های تاریخ است که همیشه بوده و خواهد بود. یکی دیگر از نکات حائظ  اهمیت در این بازی حضور پر شمار تماشاچیای عراقی ها بود که باور ما را بر اینکه بعد از تیم میزبان کشور ما بیشترین تماشاگر را دارد دچار تردید کرد. بدون شک بیشتر آنها باور نداشتند که بتوانند از سد تیم ما عبور کنند . حالا همه چیز به کام استرالیا و کره شده است چرا که استرالیا با تیم بدون تماشاگر امارات بازی خواهد کرد و کره ای های زیرک با عراق …

حجت موسوی