پای پیاده تا اولین مدال طلای المپیک ایران

شیما عباس‌زاده : ” کشتی در سرشاخ ادامه دارد، حبیبی می‌ره که سر و گردن بستایوف را در اختیار بگیره و سر و ته یکی را جمع و جور کنه و همین جا کشتی گیر جماهیر شوروی را ضربه فنی می‌کنه و شکست می‌ده و اولین مدال طلای تاریخ المپیک‌ها را برای کشورمان رقم می زنه”.

چشم در چشم، پنجه در پنجه رقیب روسی و دارنده مدال طلای المپیک انداخت و فنون ” ملاباجی” را بکار گرفت و در ظرف 2 دقیقه و 30 ثانیه حریف را ضربه فنی کرد؛ اولین مدال طلای ایران در بازی‌های المپیک را به خانه آورد و آرزوی مردم وطنش را برآورده ساخت.

او امامعلی حبیبی است؛ ببر مازندران؛ از جانش گذشت و با 40 درجه تب به میدان رفت؛ مربی گفت از خیر این بازی بگذر اما او در مقابل بندکفشش را محکم کرد و به سمت تشک مسابقه پرید. وقتی حریف روس حال بد او را در رختکن دید، خود را پیروز مسابقه می‌دید اما این حریف ایرانی بود که توانست مدال طلای المپیک استرالیا را در وزن 64 کیلوگرم بدست آورد و پیروز میدان شود.

پس از پایان مسابقه از حال رفت و به مدت یک ماه در بیمارستان استرالیا تحت مراقبت ویژه قرار گرفت؛ در بازگشت، از “پل سفید” تا “قائمشهر” برای استقبال او صف بستند و ملاباجی برایش در خانه‌اش در درزیکلای بابل جشن گرفت.

* ننه بیگم ملاباجی اولین مربی حبیبی در کشتی بود

“ننه بیگم ملاباجی از علاقمندان به کشتی بود که فنون “لوچو” کشتی سنتی مازندرانی‌ها را به خوبی بلد بود؛ همیشه لباس مخصوص کشتی همراهش بود که هنگام تمرین با شاگردانش آن را می‌پوشید و فنون کشتی شامل سه فن “سرزیربغل” ” فن کمر” و “زیر دو سر پیچ”را بعد از تمام شدن کلاس مکتب خانه به من آموزش می‌داد. او برایم هم مادر بود و هم دوست و معلم.”

امام علی حبیبی در سال 1310 در درزیکلای بابل به دنیا آمد و در 6 سالگی به مکتب خانه عربی فرستاده شد. کمی که بزرگتر شد به همراه مادرش پای پیاده از بابل راهی خانه خواهرش در قائمشهر شدند؛ تازه اتوبوس‌ها به شهرها آمده بودند و نفری 2 ریال می‌گرفتند تا مسافران را به قائمشهر ببرند اما امام علی و مادرش پولی نداشتند بنابراین مجبور شدند با پای برهنه از بابل تا قائمشهر را طی کنند.

او در خانه خواهرش ماندگار شد؛ صبح‌ها به مکتب خانه می‌رفت و بعد از ظهرها کار می‌کرد؛ از شاگرد بنایی گرفته تا نجاری و نقاشی. تا این‌که راهی خدمت سربازی شد. در خدمت نظام بود که این استعداد و اعجوبه کشتی کشف شد.

*اولین مدال طلای المپیک ایران توسط امام علی حبیبی بدست آمد

” پس از برنده شدن مقابل ” توفیق جهانبخت ” قهرمان جهان در مسابقات انتخابی جهانی در تهران بود که برای نخستین بار ملی پوش شدم و برای مسابقات المپیک 1956 ملبورن انتخاب شدم. در دومین کشتی مقابل اندربک سوئدی قهرمان اول المپیک قرار گرفتم و او را ضربه فنی کردم و در نهایت پس از پیروزی‌های پی در پی در مسابقه فینال مقابل “بستایوف” از شوروی سابق قرار گرفتم و توانستم او را نیز شکست دهم و به مدال طلای المپیک ملبورن دست یابم.”

او پس از المپیک نیز به مدال‌های زیادی دست یافت که از جمله آن می توان به قهرمانی در مسابقات توکیوی ژاپن، جهانی در ایران، جهانی در یوکوهامای ژاپن و جهانی در تولئوی آمریکا اشاره کرد.

*شایعه کشته شدن پهلوان تختی درست نیست

پس از پایان مسابقات به همراه مرحوم تختی به استخدام شهرداری درآمدند. امام علی حبیبی از تختی به عنوان یک مسلمان کامل یاد می‌کند و می‌گوید تختی به خوش اخلاقی و کمک به گرفتاران و فقیران معروف بود؛ تختی همیشه می‌گفت “در مقابل این مردم خجالت می‌کشم”. هیچ گاه بدی از او ندیدم. او همه را دوست می‌داشت و کسی نبود که با او مخالفت و دشمنی داشته باشد و بنابراین شایعه کشته شدن او نمی‌تواند درست باشد.

“تختی از نظر شخصیت پهلوانی و انسانی بی‌مانند بود. 10 -12 سال با یکدیگر دوست بودیم. من، او و پهلوان زندی همواره با هم بودیم. من او را داش تختی صدا می‌زدم و او هم به من داش علی می‌گفت. حیف شد او از دنیا رفت و باید می‌ماند. یک بار با هم به شهر گرگان رفتیم که خیلی چیزها از او برایم به یادگار مانده است.”

حبیبی، تاثیرگذارترین در کشتی ایران بوده است

به جرات می‌توان گفت حبیبی، تاثیرگذارترین کشتی گیر ایران در ارتقای این ورزش بوده است و به راستی که لقب “ببر مازندران” شایسته اوست. او فن کشتی اختراع کرد؛ فن‌هایی که حبیبی با بکارگیری آنها توانست بلدوزر کشتی دنیا یعنی “اوتان” از ترکیه را با یک دقیقه و 30 ثانیه و و “بالاوادزه” از روسیه را با یک دقیقه و 30 ثانیه ضربه فنی کند و آنها را شکست بدهد و به فنون حبیبی در دنیا معروف شود. حرکت‌های سریع او در مسابقات جهانی سبب شد که فیلا(فدراسیون جهانی کشتی وقت)  به این نتیجه برسد که باید زمان مسابقه کشتی کاهش یابد و نیازی به زمان بیشتر از 5 دقیقه برای مسابقات نیست.

او هیچ‌گاه دعوت آمریکا، ترکیه و ژاپن را برای مربیگری تیم هایشان نپذیرفت اما چرا؟ او معتقد بود در صورت آموزش کشتی‌گیرهای خارجی، آنها یاد می‌گرفتند که چگونه جوانان ایرانی را به زمین بزنند و رقیبی برای جوانان کشتی ایران می شدند. او کشتی گیران جوانی را بیشتر دوست دارد که بتوانند با ضربه فنی از رقیبان امتیاز بگیرند. او می‌گوید حاضر نیست یک وجب خاک ایران را به دنیا بدهد و آرزو دارد که کشتی ایران همیشه به مانند ستاره ای در دنیا بدرخشد.

حبیبی از دعوت نشدنش برای انتقال تجربیاتش به جوانان گلایه کرد

او از علاقه زیادش به انتقال تجربیاتش به جوانان کشتی گیر گفت و از این‌که در سن پایین‌تر از او برای این موضوع دعوت نکردند گلایه کرد؛ او می‌گوید حتی نامه‌ای دو خطه که از او درخواست شده باشد که فنونش را به جوانان منتقل کند، دریافت نکرده است.  حالا هم دوست دارد اما از توان جسمی‌اش کاسته شده و نمی‌تواند به مانند قدرت جوانی‌اش تکنیک‌ها را آموزش دهد.

او از این‌که چرا از او دعوت نشده اظهار بی‌اطلاعی می‌کند و معتقد است این موضوع مربوط به حال نیست و در تمام دوران زندگی‌اش همین گونه بوده است. حبیبی معتقد است باید فیلم‌های مسابقات جهانی در قالب فیلم آموزشی به جوانان کشتی گیر منتقل شود و از قهرمانان خواسته شود که تجربیات خود را در اختیار نسل جوان‌تر بگذراند.

حبیبی معتقد است برخی کشتی گیران جوان فنون کشتی همچون “فن سرته یکی”، “فن سگک” و “فن کمر” را بکار نمی‌گیرند؛ فنونی که در کشتی امثال غلام رضا تختی و عباس زندی به وفور می‌توان دید. او از فن سگک تختی یاد کرد و گفت هیچ کس نمی‌توانست از این فن تختی در برود و مغلوب وی می‌شدند.