پاسخ علمی به یک اهانت !

حرف آنلاین: با نهایت تأسف و تأثر مدتی است شاهد آن هستیم که یکی از سران فرقه ی ضاله ی صوفیه با چشمی بسته و زبانی گسسته و سینه ای مالامال از بغض و کینه نسبت به دین مبین اسلام، بطور علنی به ساحت مقدس پیامبر خوبی ها گستاخی نموده و به فحاشی و یاوه سرایی روی آورده اند.اگر چه اندیشمندان و صاحبنظران جهان اسلام، هتاکی ها نسبت به رسول خاتم را ثمره ی اهانت بزرگ در پنجشنبه سیاه تاریخ و لکه ی ننگِ ابدیِ گفتار شیطانیِ«اِنَّ الرَّجُل لَیَهجُر» می دانند ، ولکن در امتداد آن شجره ملعونه، فرقه هایی پوشالی مانند صوفیه رخ عیان کردند تا مسیر گمراهی را به نوبه ی خود احیا نموده و دیگران را در لجنزار هوی و هوس خویش غوطه ور سازند،و در مقابل حق و حقیقت بایستند. اگر چه صدای شکسته شدن استخوان های پوسیده ی این فرقه پوشالی و انحرافی به گوش می رسد و با اهانت به مقدسات در حال دست و پا زدن و نفس های آخر بقای خود هستند، ولکن به نوبه ی خود پاسخ این یاوه گویی ها را با زبان علم و منطق خواهیم داد و به رسم امانت، براساس رسالت خویش، در کتاب های خود،آیندگان را از چنین توطئه های کینه توزانه مطلع خواهیم کرد تا در مقابل فرقه سازی های عصر خویش بایستند و بدانند که در عصر ما نیز خفاشانی بودند که در آرزوی خاموش نمودن خورشید جهان تاب اسلام منقرض گردیده و وعده ی محکم و قطعی الهی بر آنان تحقق یافت که إِنَّ الْبَاطِلَ کَانَ زَهُوقًا.آنطور که مطلع گشته ایم متأسفانه آن شخص هتاک در سخنان خود، آتش بر زبان رانده و با کلماتی جلف و سبک و به دور از منطق و استدلال از خاتم انبیاء و جامع پیامبران سخن گفته و فرمایشات رسول خاتم را که خدای متعال در شأنش فرمود: (وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهوی اِنْ هُوَ اِلاّ وَحْیٌ یُوحی) را قدیمی و برای ۱۴۰۰ سال قبل و مخصوص مردم‌‌ همان زمان دانسته است!. شایسته بود قبل از اظهار نظر ، مراجعه ای به ابتدایی ترین کتاب های علمی و حدیثی مسلمانان می نمود تا درک این مسائل برایش آسانتر شود که کلام پیامبر اعظم، کلام خدای متعال است و ایشان جز از وحی تبعیت نمی کنند: «اِنْ اَتَّبِعُ اِلاّ ما یوحی اِلَیَّ» و کلام خدا و امر او برای همیشه قابل بهره برداری و اطاعت بوده و نقطه ی پایانی برای آن نیست.وی می بایست این مطلب را نیز بدانید که اوّلاً انتخاب فرستادگان خدا از میان انسان ها به خاطر آن است که بتوانند سرمشق عملى براى امت ها باشند، چرا که مهمترین و مؤثرترین بخش تبلیغ و دعوت انبیاء، دعوت هاى عملى آنها است، و به همین دلیل دانشمندان اسلام، معصوم بودن را شرط قطعى مقام نبوت دانسته اند، و یکى از براهین آن، همین است که آنها باید «اسوه ناس» و «قدوه خلق» باشند. این مطلب هم قابل توجه و تأمل است که تأسّى به پیامبر که در آیه ۲۲ سوره «احزاب» آمده، به صورت مطلق ذکر شده، که تأسّى در همه زمینه ها را شامل مى شود، هر چند شأن نزول آن، جنگ «احزاب» است، ولکن مى دانیم، شأن نزول ها هرگز، مفاهیم آیات را محدود به خود نمى کند. خدای متعال مى فرماید: «براى شما در زندگى رسول خدا و عملکرد او سرمشق نیکوئى بود، براى آنها که امید به رحمت خدا، و روز رستاخیز دارند، و خدا را بسیار یاد مى کنند».این مطلب را نیز می بایست دقت کرد که در این آیه شریفه، ترکیب (لقد کان لکم) علاوه بر تأکید، بر استقرار و استمرار دلالت دارد و اشاره می‌کند به اینکه اسوه بودن خاتم پیامبران یک تکلیف ثابت و مستمر است و واژه (رسول اللّه) به طور مطلق درباره خاتم پیامبران به کار رفته که به طور کنایی بر عمومیت رسالت ایشان نسبت به جهانیان دلالت می‌کند. عمق معانی ،و مطابق بافطرت بودن وجامع نگری رسول خدا و معجزه ی بزرگش یعنی قرآن، سبب شده که در همه اعصار پاسخگوی مشکلات باشد، و کهنگی او را در بر نگیرد. قرآن کتابی است که هرگز کهنه نخواهد شد و هر اندازه از زمان نزولش بگذرد بیشتر به اسرار و شگفتی‏های آن پی می‏برند. این معجزه رسول خوبی ها و کلام حق، تنها اثری است که می‏تواند آدمیان را به سوی راه‏های استواری که خوشبختی واقعی آنان در آن نهفته است، هدایت نماید. این سرچشمه پرخیر و برکت معنوی، اهل تقوا و ایمان را در مقصد و هدفی که دارند پایدار می‏نماید و قلوب مؤمنین را تألیف می‏دهد و ریسمان محکم و متینی است که تمسک به آن با روشنایی و سعادت ابدی قرین خواهد بود. قرآن، بهار آفرین دل‏های خزان است و امراض قلبی و ناگواری‏های فکری را شفا می‏دهد، تیرگی‏ها را می‏زداید.قرآن مرز زمان و مکان را در هم شکسته و ما فوق زمان و مکان قرار گرفته است و بدیهى است که یک دین جهانى و جاودانى باید یک چنین سند حقانیت جهانى و جاودانى هم در اختیار داشته باشد. این حقیقت امروز برای دانشمندان کاملاً ملموس است و هر روز از قرآن، حقایق تازه‌تری را کشف می‌کنند و یکی از علل جاودانی بودن قرآن، همین است که در هر عصری دانشمندان جهان به فراخور دانش و اطلاعات خود، از آن بهره‌مند بوده‌اند و بهره‌رسانی و نور افشانی او به دوره و زمانی و به گروه و توده خاصی اختصاص نداشته است. شخصی از امام رضا علیه السلام پرسید: چرا قرآن پیوسته طراوت و تازگی دارد و انس و ممارست با قرآن و تلاوت و خواندن آن، مایه کهنگی آن نمی‌گردد؟امام در پاسخ فرمود: «ان الله تعالی لم یجعله لزمان دون زمان و لا لناس دون ناس، فهو فی کل زمان جدید و عند کل قوم غض إلی یوم القیامه». قرآن همانطور که خود را معرفی کرده ، کتاب هدایت و تربیت است و هدف از نزول آن، رهبری بشر به سوی خدا و رستاخیز و به سوی فضایل اخلاقی و سجایای انسانی می‌باشد و سخن پیامبر سخن قرآن است. شایسته است که معاندین اندکی درباره ی جایگاه و عظمت والای نبی مکرم اسلام نزد خدای متعال مطالعه کنند تا متوجه شود که چگونه می بایست درباره آن اسوه ی حسنه لب به سخن گشود.

حجت الاسلام امیری سوادکوهی

* این مقاله در شماره ۱۷۶۳٫ روزنامه حرف مازندران در تاریخ ۱۷ مرداد چاپ شده است