مازندران محروم از صنعت پول‌ساز سینما

محمدولی دارابی : در روزگاری که فراز و نشیب‌های زندگی، قدرت صبر و آرامش را از ما گرفته، هنر همان معجونی‌ست که جان تازه‌ای به روح‌مان می‌دهد و موجب قلیان آن می‌شود. در این میان سینما تنها هنری است که نه تنها شش هنر دیگر را به خدمت گرفته، بلکه به گونه‌هایی توانسته آن‌ها را اعتلا نیز ببخشد. سینما ابزاری مناسب برای تبلیغ و ارائه دیدگاه‌ها و اندیشه‌های سیاسی و اجتماعی و حتی اقتصادی‌ست. دیگر سینما صرفا مقوله‌ای برای سرگرمی نیست. سینما پا را بسیار فراتر گذاشته و تجربه نشان داده، نادیده گرفتن آن امری غیرعاقلانه است.

در همین راستا، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان اصلی‌ترین نهاد دولتی فعّال در زمینه هنر این مرز و بوم، موظّف است مقدمات بسط و گسترش هنر هفتم را به‌صورت عادلانه در سرتاسر کشور، فراهم آورد. برخلاف سایر استان‌های هم‌جوار، استان مازندران از نگاه مسئولین مهجور واقع شده و در حدّ و اندازه‌های مردم ولایی و غیور استان، آن‌چنان که باید توجّه نشده است.

طی این سال‌ها، استان مازندران با معرفی هنرمندان مختلف در زمینه فیلم‌سازی، سهم به‌سزایی در رشد و تعالی هنر کشور داشته که همه‌شان علی‌رغم محدودیت‌های موجود در استان، به بالاترین سطح حرفه‌ای ممکن رسیدند. امّا جای بسی سوال است که چرا وقتی استانی این‌قدر سرشار از جوانان مستعد و توانمند است، در ابتدایی‌ترین و ساده‌ترین نیازها، ضعف و کمبود دارد؟
طبق استاندارد جهانی، به ازای هر ۱۰ هزار نفر، باید یک سالن سینما وجود داشته باشد. یعنی اگر جمعیت کنونی ایرانی را ۸۵ میلیون نفر لحاظ کنیم، باید ۸۵۰۰ سالن سینما وجود داشته باشد که هم‌اکنون، حتی یک‌سیزدهم این میزان هم سینما وجود ندارد. با توجه به وجود ۶۳۱ سالن در کشور، به این نتیجه می‌رسیم که هم‌اکنون به ازای هر ۱۳۵ هزار نفر، یک سالن سینما وجود دارد که فاصله‌ی زیادی با استاندارد جهانی داریم. کشور اندونزی که چند سالی‌ست بر روی ریل پیشرفت حرکت می‌کند، با 32 میلیون نفر جمعیت، بیش از 770 سالن سینما دارد که این آمار و ارقام، برای کشورمان جای اندوه و تاسف دارد!

فقدان یک پردیس سینمایی پیشرفته در استان و علی‌الخصوص مرکز استان، معضلی هشداردهنده و مخاطره‌آمیز است که نیازمند ایجاد تحوّلات می‌باشد. استانی که بیش از سه میلیون نفر جمعیت دارد، اما تعداد سالن‌های فعالش، شاید از مرز ده سالن هم عبور نکند. سالن‌های فرسوده و زه‌وار در رفته‌ای که اکنون در استان فعالیت دارند، در خور شان مردم فهیم مازندران نیست و امکانات با کیفیت، حق طبیعی مردم می‌باشد.

سالانه صدها هنرجوی فیلم‌سازی از نهادهای دولتی و خصوصی فارغ التحصیل می‌شوند و صرفا به آن‌ها آموزش داده می‌شود. امّا بلافاصله بعد از اتمام دوره‌ها، بنا بر شرایط گوناگون افراد به فراموشی سپرده می‌شوند و هیچ محرّکی جهت حمایت آن‌ها وجود ندارد. همچنین در بحث آموزش، می‌توان از ظرفیت فیلم‌سازان و هنرمندان شاخص در قالب کارگاه‌های چند روزه بهره‌مند شد ولیکن به دلیل عدم شناخت سردمداران دولتی، استقبالی صورت نمی‌گیرد. این در شرایطی‌ست که با افزایش طیف هنرمند جامعه و آشنایی جوانان با هنر، آسیب‌های اجتماعی رو به انحطاط و زوال خواهند رفت.

باید به سینما به ‌عنوان یک صنعت نگاه ‌شود و دولتمردان استان مازندران با حمایت از فیلم‌سازان بستری برای آنان فراهم کند تا این استان شمالی با داشتن طبیعت و لوکیشن‌های کم‌نظیر، به پایتخت فیلم‌سازان تبدیل شود. طبق آمار ارائه شده در خبرگزاری‌های رسمی ترکیه، این کشور در سال 2020 بالغ بر 500 میلیون دلار درآمد ارزی حاصل از صادرات سریال داشته که رقمی شگفت‌آور محسوب می‌شود و این در حالی‌ست که ما همچنان اندر خم یک کوچه‌ایم!

استان مازندران در کنار طبیعت چشم‌نوازش، می‌تواند بستر مناسبی جهت سرمایه‌گذاری چه در زمینه تولید و چه در زمینه زیرساخت‌ها ‌باشد. علاوه بر تاثیر سینما در گسترش و تحکیم فرهنگ اسلامی-ایرانی در پهنه‎ی کره‌خاکی، می‌توان به عنوان “یک صنعت پول‌ساز دائمی” جهت اشتغال‌زایی بدون آسیب زیست محیطی به آن نگاه کرد. صنعت پاکی که با همراهی همدلانه و مشارکت صمیمانه مردم، در مسیر توسعه قرار خواهد گرفت. صنعت سینما می تواند به یکی از محورهای مهم پیشرفت اقتصادی استان مازندران تبدیل شود به شرطی که مسولان استانی بخواند و مقامات ملی حمایت کنند.