روستای پل ‌پا سوادکوه ، معدنی برای گیاهان دارویی مازندران

در روستای پل پا سوادکوه حدود 30 گونه گیاه دارویی  شناسایی شده وعلاوه بر آن پوشش جنگلی خاص این منطقه و مراتع با حیوانات و گیاهان نادر سبب شده تا این روستا به عنوان روستایی زیبا با تنوع گیاهان دارویی و مرتعی مورد توجه همگان قرار گیرد.

 موقعیت مکانی روستای پل ‌پا

پل‌ پا روستایی کوچک اما زیبا در منطقه سوادکوه که در ۱۷۰ کیلومتری شمال شرقی تهران قرار دارد. این روستا تقریبا کنار جاده اصلی فیروزکوه واقع شده و از جاده تا خود روستا ۶ کیلومتر راه خاکی را باید طی کنیم. پل ‌پا از شمال به پل‌سفید  و از جنوب به ورسک و از شرق به سمنان و از غرب به بابل منتهی می‌شود.

جمعیت ساکن در روستا

جمعیت روستای پل ‌پا حدود 10 خانوار است که این تعداد نیز فقط در فصل تابستان و گرما به آنجا می‌روند. این روستا یک ییلاق ایده‌ال و زیباست و به علت جمعیت خیلی کم، بسیار بکر و دست نخورده باقی‌مانده است. مهم‌ترین مشکل این روستا کمبود بسیار زیاد امکانات است که علت آن هم خالی از سکنه بودن در طی 7 الی 9 ماه از سال است.

آنچه که موجب شده تا این روستای کوچک در سوادکوه زیبا جلوه کند، وجود طبیعت زیبا با رودهای خروشان و طییعت بکر آن است زیرا جنگل و مراتع تلفیقی زیبا از روستا پدید آورده که چشم‌های هر بیننده‌ای را خیره می‌کند.

مشاهیر روستای پل‌ پا

اگر چرخی در این روستا بزنیم می‌توانیم امامزاده عباس‌علی را با مقبره زیبایش ببینیم. برای رسیدن به این امام‌زاده در این روستا می‌توان از روستای کمرپشت هم به سمت آن رفت. اما نکته جالبی که در مورد این امام‌زاده وجود دارد اینکه این امام‌زاده بر فراز کوه واقع شده است و از روستاهای اطراف مثل قطعه سنگی بزرگ دیده می‌شود.

مشکلات روستای پل‌پا

یکی از مشکلاتی که در این روستا وجود دارد اینکه مسئولان مرتع و آبخیزداری از بذر علف‌های غیربومی برای افزایش گیاهان مراتع استفاده کردند و نیز درخت کاج در این منطقه برای افزایش سرسبزی کشت شد که این عامل سبب آسیب به طبیعت منطقه شده است. هزینه‌های هنگفت برای تغییر بافت گیاهی که نه تنها تاثیر مثبتی روی محیط نداشته بلکه تاثیرات منفی آن را در محیط می‌بینیم. بحث در این زمینه بسیار زیاد است و نیاز به کار کارشناسانه بیشتری است. اما چیزی که حائز اهمیت است اینکه این طبیعت زیبا و این مراتع جزئی از منابع طبیعی بوده و متعلق به همه مردم روستا و این حق به هیچ کس داده نشده که بدون رضایت مردم منطقه و بدون در نظر گرفتن حقوق اهالی اطراف خود را صاحب این میراث گرانب‌ها بدانید و با دور زدن قانون و مردم این حق را از آنها سلب کنید.

این منطقه مربوط به چرای دام روستا بوده و در حقیقت کتول‌چرا محسوب می‌شود. نمی‌توان از گیاهان غیر بومی و درختان غیر بومی در این منطقه کشت کرد زیرا دام‌های این مناطق قادر به چرای این علف‌ها نیستند. برای احیای طبیعت این منطقه پیشنهاد می‌شود طرح زیست محیطی سازگار مثل کاشت درختان جنگلی یا میوه سازگار و بومی منطقه اجرایی شود و کاشت گیاهان دارویی در منطقه گسترش یابد. علاوه بر آن صنایع دستی نیز به عنوان هنر دست پیشینیان که در منطقه وجود داشت مثل گلیم و جاجیم بار دیگر رونق پیدا کند.

بسیاری از روستاهای مازندران توانمندی های لازم را برای اداره امور روستا دارند اما به شرطی که مسئولان مربوطه در اجرای طرح ها دقت کافی را داشته باشند.