ساختار مشخصی برای جذب گردشگر وجود ندارد

اگرچه رابطه توریسم با محیط‌ زیست پیچیده به نظر می‌رسد اما این رابطه فعالیت‌های بسیاری را شامل می‌شود که می‌تواند اثرات معکوس محیط‌ زیستی داشته باشد.

علی ماهفروزی، محقق گردشگری با بیان اینکه چشم انداز و ساختار مشخص در مازندران در حوزه گردشگری وجود ندارد، اظهار کرد: حجم عظیم مسافر و گردشگر که وارد مازندران می شوند قابل کنترل نبوده و با وجود به کار گیری ۲۶ تا ۳۰ دستگاه در حوزه گردشگری ما چشم انداز و ساختاری مشخص برای ادامه روند ورود مسافر نیست.وی افزود: در دو دهه آینده باید چندین برابر هزینه کنیم تا محیط زیست بهتری داشته باشیم؛ گردشگری انبوه عایدات اقتصادی نداشته و اکثر مسافرانی که از محور های مواصلاتی وارد استان می شوند، خود ویلا دارند یا در اقامتگاه های اقوام اقامت می کنند.

*۶۰ درصد ورود گردشگران به مازندران حالت پیک نیک دارد

این نویسنده کتب مختلف گردشگری در ادامه بیان کرد: مازندران با استفاده از ظرفیت ها، موقعیت و تنوع آب و هوایی می تواند باعث جذب گردشگر شده و مسافران را به گردشگران تبدیل کند؛ ۶۰ درصد ورود گردشگران به مازندران حالت پیک نیک داشته، باعث شلوغی و ترافیک جاده ای می شود و در دراز مدت به استان ما لطمه می زند.  ماهفروزی گفت: با تعریف جامع در مورد گردشگری استان در قالب طرح آمایش می توان این فرصت را به وجود آورد که از مسافران امروز به عنوان توریست واقعی در آینده نام برد و فرصت های خوبی در استان به خصوص در بحث توسعه به وجود آورد.این کارشناس گردشگری با اشاره به اینکه دغدغه حال امروز ما باید خروجی ظرفیت های فرهنگی، ساختار اجتماعی جامعه، محیط زیست و منابع طبیعی استان باشد، افزود: اگر گردشگر صرفا جنبه مسافر داشته باشد یعنی وزن اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و محیط زیستی را نداشته یک فاجعه عظیم برای زیست بوم مازندران بوده و موضوعات زیست محیطی را تحت تاثیر قرار می دهد.وی تصریح کرد: تاثیر گروه های انسانی نباید تشدید شده باشد و منابع طبیعی و عوامل انسانی هر دو به سمت تخریب حرکت کنند؛ با تولید ظرفیت های فرهنگی مناسب در حوزه گردشگری باید از ادامه روند جلوگیری کنیم.

*مقصد اول مازندران گردشگری نیست

ماهفروزی با بیان اینکه در حال حاضر تنها چیزی که برای مازندران متصور بوده گردشگری مقصد اول مازندران نیست، گفت: مقصد اول مازندران گردشگری نبوده و فقط می تواند یک موتور محرک باشد؛ ما نمی توانیم  تا زمانی که جاذبه ها و منابع استان را تبدیل به مقصد نکرده ایم صحبت از درآمد کنیم.وی تصریح کرد : این منابع و جاذبه ها با مدیریت مشخص در چار چوب چشم انداز های درست می تواند ساختاری درست کند که طی ۱۰ سال آینده به مقصد گردشگری تبدیل شویم؛ توجه به شرایط اکولوژیکی و تمرکز نکردن بر سال های گذشته ما را به این بحث نزدیک تر می کند.

*داشتن دریا در کنار جنگل از مازندران یک برند می سازد

وی افزود: دریا جاذبه برتر مازندران است و داشتن این جاذبه برتر در کنار جنگل می تواند گردشگری مازندران را به عنوان یک برند در دنیا معرفی کند؛ با جذب سرمایه گذار در حوزه صنعت گردشگری دریای می توان جذب گردشگر کرد.این کارشناس گردشگری تصریح کرد: چند سرمایه گذار در سال های اخیر در صنعت دریایی داشته ایم که مشغول پیگیری روند و بروکراسی اداری بوده اند؛ با حمایت سرمایه گذار تا پایان ۹۶ و شروع سال ۹۷ گردشگری دریایی را از شرق تا غرب مازندران همراه با ضوابط و مقررات لازم در سطح دریا شاهد هستیم.

*زراعت به خاطر گردشگری صورت گیرد نه در بستر تولید

ماهفروزی با بیان این که گردشگری زراعت باید برای گردشگری انجام گیرد نه در بستر و مسیر تولید، اظهار کرد: در حوزه گردشگری زراعت و آبندان ها پتانسیل قوی را در مازندران داریم اما تا به امروز این حوزه به عنوان  جاذبه مطرح نبوده و هر گردشگر با عبور از کنار جاده می تواند زمین های زراعی را ببیند؛ زمان و موقعیت مشخصی برای آن تعریف نشده است.وی گفت: در بحث گردشگری زراعت باید لکه ها و موقعیت های برتر در کنار یکدیگر شناسایی و برای برنج کاری، پرورش گیاه و سایر موضوعات به عنوان موقعیت تفریحی، اقامتی و میدان گاهی برای جشنواره ها استفاده شده و ظرفیت تولید آن مقصد گردشگری در آن منطقه باشد.محقق گردشگری تصریح کرد: گردشگری زراعت می تواند فایل جدید اقتصادی برای گردشگری مازندران ایجاد کند مانند اولیت طرح اجرایی که در چپکرود جویبار در حال اجرا است؛ این طرح در محدوده جهاد دانشگاهی و از جمله طرح های موفق به دلیل داشتن زمین، نزدیکی به آبندان ها و یک جاذبه گردشگری است.

*گردشگری نسخه نجات دهنده مازندران نیست

این کارشناس حوزه گردشگری افزود: نسخه نجات دهنده مازندران در حوزه های اقتصادی، فرهنگی، محیط زیست گردشگری نبوده و فقط یک مولفه برتر است که می تواند در این حوزه به مازندران کمک کند.وی گفت: در حوزه گردشگری فرهنگی مانند معماری، فضای باستان شناسی، آیین ها و مراسمات این استان دارای غنای فرهنگی بی نظیری برای جذب گردشگر است.ماهفروزی افزود: متاسفانه نتوانستیم در حوزه گردشگری فرهنگی شاخه ادبی فضاهایی برای گردشگر بوجود آوریم؛ مرزبان نامه  نفاوت چندانی با کلیله و دمنه نداشته اما حتی مازندرانی ها نیزشناخت کافی نسبت به مضامین اجتماعی یا خود کلمه مرزبان نامه ندارند.

*90درصد شیرابه های زباله وارد تالاب ها،دریا و رودخانه می شود

کارشناس زیست محیطی تصریح کرد: با توجه به شرایط آب و هوایی ۹۰درصد شیرآبه ها وارد تالاب ها، دریا و رودخانه ها شده و آلودگی ناشی از آن مانند تالاب میانکاله موجبات نابودی محیط زیست را فراهم می کند.ابوطالبی عنوان کرد: یکی از مشکلات ما در محیط زیست و دفع زباله تفکیک آن از مبدا است؛ کارخانه تبدیل زباله به پسماند در بهشهر بعد از مدتی کار به دلیل عدم جداسازی زباله ها و وجود شیشه در کمپوست های تولیدی متوقف شد گواه این ادعا است.این کارشناس محیط زیست افزود: آب بندان ها فرصت های خوب برای بومگردی و صنعت گردشگری با پتانسیل بالای خود ایجاد می کنند؛ مانندعکاسی از حیات وحش، پرنده نگری و اکو توریسم که می توان توریسم پایدار را در آن تعریف و باعث درآمد زایی باشد اما متاسفانه هیچ گونه بهره برداری از این تالاب ها نمی شود.

*تالاب میانکاله تمامی شاخص های تالاب بین المللی را دارد

وی گفت:  با آموزش و متقاعد سازی شکارچیان می توان در حفظ حیات وحش و پایداری اکو توریسم کوشید؛ تالاب میانکاله یکی از شاخص ترین تالاب ها در استان مازندران بوده که تمامی شاخص های تالاب بین المللی را دارد متاسفانه میانکاله و کل مناطق حفاظت شده ایران در رژیم گذشته به خوبی حفاظت نشده و هیچ گونه آموزش و فرهنگ سازی، تحقیقات بر این مناطق صورت نگرفت.این کارشناس زیست محیطی در ادامه بیان کرد: مردم محلی و جوامع حاشیه نشین در گذشته با فلسفه حفاظت بیگانه و هیچ گونه آموزشی در این مورد ندیده و ارزش آن ها را نمی دانستند؛ تحول اجتماعی و سیاسی مثل انقلاب شکوهمند اسلامی فرصتی شد تا قوانین مهم و لازمی برای حفاظت از محیط زیست در نظر گرفته شود تا از نابودی آن جلوگیری شود.

 *افراد بومی و حاشیه نشین بهترین حافظان محیط زیست

وی عنوان کرد: روابط اجتماعی و فرهنگی انسان را باید در حفاظت تلفیق کرده به گونه ای که انسان های بومی و حاشیه نشین نیز تبدیل به بهترین حافظان محیط زیست در این مناطق شوند؛ تحولات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی این جوامع محلی و حاشیه نشین را سپر بالا و نوک پیکان برای حفاظت از محیط زیست آن مناطق خواهد کرد.

ابوطالبی گفت: اگر بهره مندی خردمندانه از تالاب ها صورت نگیرد به محیط زسیت پایدار نخواهیم رسید؛ با مدیریت درست در منطقه می توان توسعه محیط زیست را شاهد بود.