این راه از عراق تا سوریه به صبح می‌رسد

با “رد خون” دور ایران “روبان قرمز” کشیدند
“آن ۲۳ نفر” هنوز زنده اند تا روایت کنند که
هنوز “بوی پیراهن یوسف” می‌آید از “شیار ۱۴۳”و “منصور” در آسمان است.

“سیمرغ” پر گشوده در قله قاف وطن
حتی “به وقت شام” صدای حماسه بلند است
به‌راستی “شبی که ماه کامل شد” شب اروند بود، حاج حیدر “بادیگارد” و موسای “لاتاری” ریشوهای واقعی‌‌اند، با “گشت ارشاد” هیچکس از ریشوهای واقعی زده نمی‌شود.

در این کشور هر روز “روز واقعه” است
ساعت‌ها در ۱:۲۰ بامداد ۱۳ دی ۱۳۹۸ ایستاده‌اند، ما در”سفر به چزابه” عشق را در “هامون”دیده‌ایم.

اینجا “چ” مثل چهره کودکی است که روز رفتن پدر آخرین بوسه‌اش را دشت کرده،
این ملت در صف کوپن سوسیال‌ها و مرغ لیبرال‌ها مثل صف رای و راهپیمایی انقلاب نجیبانه ایستاده وانقلابش را به احتکار تک ماکارون نمی‌فروشد.

در “تنگه ابوقریب” رفته اما در تنگنا جا نزده‌اند، فرکانسشان روی “کانال کمیل” تنظیم شده است، روی صفحه تلویزیون ناسیونال سیاه و سفید چهره ماه امام را بوسیده‌اند حالا فریب سعودی اینرنشنال را نمی‌خورند.

از اول “ما” بوده و اهل “منوتو” نیست
قصه آن ها قصه سرو است مثل “ماجرای نیمروز” درست است که این کشور “مارمولک” هم دارد.

اما بی‌تردید “ایستاده در غبار” در “آخرین روزهای زمستان” به سر می‌بریم و منتظر ربیع الانام(ارواحنا فداه) هستیم.

موسای ما فرموده است :” ان معی ربی سیهدین”هرچندفرعونیان به نزدیکیمان رسیده و نیل در پیش رو باشد، به لطف خدا “خداحافظ رفیق” نسل اول انقلاب در نای نسل پنجم ” سلام فرمانده ” شده است.

هرگاه “هور در آتش” باشد “عقاب ها” در “کانیمانگا” “فرزند خاک” پاک وطنند و در “دوئل” با جبهه خوک صفت‌های آدمخوار ” دا” می‌شوند همه” بلمی به سوی ساحل” می رود و بی شک “روز سوم” شروع ” روزهای زندگی ” است، برای ملتی کل یومش عاشوراست و برایش از ولنجک تا بشاگرد کربلاست.

مرحبا به ایران الرضا که از دمشق الزینب تا عراق الحسین رد پای حماسه اوست، قسم به خون همه ۱۹۶۸۳۷ پرستوی سال‌های جنگ و ۱۰ هزار پیشاهنگ نهضت و ۲۱۰۰ کبوتر حرم و ۱۷ هزار یوسف پیراهن دریده به دست  گرگ‌های رجوی و ۴۶۵ لب تشنه منا و ۳۲۵ احرام در خون نشسته سال ۶۶ ارض امن خدا و ۲۹۰ آرزوی افتاده در خلیج فارس و ۱۷۶ غنچه پرواز اشتباه و سوگند به ذبح عظیم فرودگاه بغداد که این راه به صبح خواهد رسید‌.

یادداشت از: محمدعلی رضاپور