حال این روزهای آقای دوبلور

حرف آنلاین:

حمیدرضا محمدی/«صدا»یش خاطره ساز است و خاطره برانگیز. خاطره فیلم‌ها و نقش هایی که اگر صدای او نبود، شاید چیزی از آنها در خاطر و خاطره مان نمی‌ماند و او بود که خیلی از‌ آنها را برایمان زنده نگه داشت. صدایی که خاص است و در وصف نمی‌گنجد؛ صدای «پرویز بهرام». حالا اما دیگر مدتی می‌شود که صدای این مرد 82 ساله‌ زاده بابلی را در عرصه دوبله نمی‌شنویم. همسرش «ایران شاداب»، از وضعیت نه چندان مطلوب این هنرمند در این روزها می‌گوید و اینکه حتی حال و حوصله‌ای برای مراقبت و مواظبت از خودش هم ندارد: «هم اکنون به خاطر بیماری سرطان دست راستش درد می‌کند و به سختی راه می‌رود و غذا را با اجبار می‌خورد.او دیگر توانی برای انجام شیمی‌درمانی ندارد و حتی آخرین بار بعد از جلسه شیمی درمانی چند روزی هم حالش نامساعد شد. من هم برای این کار مجبورش نمی‌کنم چون خودم زمانی شیمی‌درمانی داشتم و می‌دانم که این کار چقدر درد و ناراحتی‌های جسمی دارد.» همه اینها اوصاف شرایط اکنون کسی است که تا پیش از این، «حتی یک بار هم پیش نیامده بود که در بیمارستان بستری شود و بخوابد اما به خاطر این بیماری بستری شد.»

در دانشگاه، حقوق قضایی خواند – و در همه این سال ها، وکیل ماند و وکالت کرد، اگرچه مدتی هم پروانه کارش را به سبب هنرمند بودن لغو کردند – اما در سال 1328- یعنی در همان اوان پاگرفتن دوبله در ایران و همزمان با هوشنگ لطیف پور، ایرج دوستدار، فریدون ثقفی، مهین معاون زاده، فهیمه راستکار، مهین دیهیم و تاجی احمدی – وارد این عرصه شد. از کودکی و سنین دبستان، به هنر عشق می‌ورزید و حتی در تئاتر گیتی در شهر زادگاهش، کار می‌کرد. او درباره چگونگی ورودش به عرصه دوبله چنین می‌گوید: «یک روز ابولقاسم رضایی، هوشنگ لطیف‌پور و جعفر والی را اتفاقی در خیابان استانبول تهران دیدم. آنها در ایران فیلم، خانه سینمای فعلی کار می‌کردند. بعد از اینکه با هم سلام و علیکی کردیم، آقای رضایی به من گفت صدای خوبی داری و از من خواست تستی برای دوبله بدهم. بعد از چند روز از آشنایی و انجام تست، نقش اول فیلم «هنرپیشه» [که ایتالیایی بود] را به من داد و این فیلم در سینماها حسابی سر و صدا کرد و به مرور صاحبان فیلم دوست داشتند صدای نقش اول‌های فیلم شان را من دوبله کنم. آن زمان پول بدی هم بابت دوبله نمی‌دادند. من در شروع کارم ٤٠٠هزارتومان دریافت می‌کردم که مبلغ کمی نبود شاید معادل چهارمیلیونِ الان باشد.»

جدای از آثاری چون «اولیس»، «اُتللو»، «هنری هشتم»، «ژولیوس سزار»، «مادام بوواری»، «کلئوپاترا»، «مرد سوم»، «جنگ و صلح»، «فیلادلفیا» و سریال «بینوایان»، خیلی‌ها او را یکی، با مستند معروف «جاده ابریشم» می‌شناسند: «جاده ابریشم، فیلمی مستند بود که مردم دوستش داشتند. بیشترین قسمت‌های این مستند را من دوبله کردم و چند قسمت آن را زنده‌یاد احمد رسول‌زاده دوبله کرد که متأسفانه مدتی پیش او را از دست دادیم.» و دیگر، با سریال «دِرِک»: «واقعاً فکر نمی‌کردم مردم اینقدر دوستش داشته باشند. زمانی که مدیریت دوبلاژ سریال درک را برعهده داشتم، صاحب استودیو خواست صدای شخصیت اول این سریال را من دوبله کنم.»

هرچند نقش ابوموسی اشعری در سریال «امام علی» (اثر داود میرباقری) و امیرکبیر در سریال «امیرکبیر» (اثر علی حاتمی) هم در خاطر خیلی از ایرانیان نهادینه شده است. اما از دیگر نکات جالب زندگی این دوبلور پیشکسوت که نخستین بار، در سال 1333، مدیریت دوبلاژ را بر عهده گرفت و از جمله مهم ترین آثاری که تحت مدیریت اش، دوبله شد، «مهر هفتم» اثر اینگمار برگمان بود که در سال 1341 – یعنی هفت سال پس از ساخت – به انجام رسید، آشنایی با ابراهیم گلستان بود که به واسطه بازی در فیلم «چرا دریا طوفانی شد؟»، بعدها به رفاقتی وثیق و عمیق تبدیل شد.

حالا اما آقای صدا، به گفته همسرش، می‌خواهد تا این روزها را در آرامش سپری کند تا سلامتی اش را بازیابد و دوباره ما را با «صدا»ی سحرانگیزش، مسحور کند.