فرهنگ فوتبالی !

 

 

دربی مازندران بار دیگر با حواشی زیاد به پایان رسید تا مشخص شود هنوز بلد نیستیم از فوتبال لذت ببریم و میدان بازی را با میدان جنگ اشتباه می‌گیریم.در  هفته چهارم لیگ آزادگان و در بازی بین تیم‌های خونه به خونه و نساجی قائمشهر، تیم قائمشهری موفق شد با نتیجه یک بر صفر پیروز شود.

با توجه به حساسیت بالای این بازی (دربی مازندران) تدابیر شدید امنیتی قبل از شروع مسابقه اتخاذ شده بود اما متأسفانه بعد از پایان این دیدار و شکست خونه به خونه هواداران ۲ تیم با هم درگیر شدند که متأسفانه شاهد اتفاقات تلخی در پایان بازی بودیم. ۲ هوادار بابلی به دلیل پرتاب سنگ هواداران راهی بیمارستان شدند، شیشه‌های اتوبوس هواداران خونه به خونه که قصد رفتن به شهر بابل را داشتند شکسته شد.همچنین هواداران خونه به خونه بعد از پایان مسابقه در ورزشگاه محبوس شدند و نمی‌توانستند از ورزشگاه خارج شوند.این درگیری حتی به خیابان‌های شهر نیز منتقل شد که منجر به درگیری‌های فیزیکی و پرتاب سنگ  از سوی هواداران ۲ تیم شد. به گزارش فارس، رافیک شدید در خیابان شهر جویبار قائمشهر سبب شد تا اتوبوس تیم خونه به خونه با توقف های پی در پی روبرو شود و همین مسئله سبب شد تا هواداران نساجی حاضر در این خیابان دست به فحاشی و آسیب رساندن به اتوبوس تیم خونه به خونه بزنند.

در سراسر دنیا شاهد برگزاری دربی‌های فراوانی بین تیم‌های مطرح دنیا هستیم، اما کمتر شنیده می‌شود در پایان این مسابقات درگیری همانند آنچه روز گذشته در مازندران رخ داد، بین هواداران دو تیم صورت گیرد. دربی‌های بزرگی مانند دیدار رئال مادرید و بارسلونا که جدا از بحث رقابت در فوتبال، مردمان این دو شهر به لحاظ سیاسی هم مشکلات زیادی با هم دارند، اما هیچگاه شاهد کشیده شدن این مشکلات به داخل مستطیل سبز نبوده‌ایم. اگر چه بی‌اخلاقی در بین تماشاگران همواره وجود دارد اما اینکه طرفداران دو تیم از یک استان اینچنین از خجالت هم درآیند و با سنگ به قصد کُشت همدیگر را هدف قرار دهند، کمتر دیده شده است.

در بسیاری از شهرها فوتبال تنها یا جزو معدود دلخوشی‌های مردم ایران است، اما در یک سال گذشته بخصوص در دربی‌های اخیر در استان مازندران فوتبال علاوه بر یک ورزش، به یک جنگ بین دو شهر تبدیل شده است. روز گذشته نیز پس از پیروزی تیم نساجی مقابل خونه‌به‌خونه شاهد تکرار درگیری‌های خونین هواداران دو تیم بودیم.

نساجی و خونه‌به‌خونه هر دو به صورت خصوصی اداره می‌شوند و این می‌تواند یک پتانسیل و فرصت برای مردمان فوتبالدوست این دو شهر باشد، اما متأسفانه رقابت که نه، جنگ هواداران این دو تیم تمامی ندارد. روز گذشته همانند بازی برگشت فصل گذشته این دو تیم در بابل، شاهد زخمی شدن تعداد زیادی از هواداران بودیم. جدا از مقصران شکل گیری این اتفاقات، اگر اتفاق تلخ‌تری در این درگیری‌ها رخ دهد، چه کسی پاسخگو خواهد بود؟ شاید می‌شد با کمی تدبیر بیشتر و کم کردن حساسیت بی‌جهت این این بازی، جلوی بروز این اتفاقات را گرفت.

شورای تامین شهر قائمشهر پیش از این بازی اعلام کرد هواداران بابلی اجازه ورود به ورزشگاه شهید وطنی این شهر را ندارند، تصمیمی که عملاً قابل اجرا نبود و فقط در حد حرف باقی ماند. طبق قانون فیفا باید 10 درصد از ظرفیت ورزشگاه در اختیار تماشاگران تیم میهمان قرار بگیرد، که این اتفاق هم افتاد. شاید بهتر بود شورای تامین به جای اتخاذ چنین تصمیمات عجیبی فکری برای خروج هواداران بابلی از ورزشگاه می‌کرد.

بسیاری از این درگیری‌ها ریشه در مسائل گذشته دارد و بخشی از آن هم به فرهنگ جامعه برمی‌گردد. به راستی چه بر سر ما آمده که فوتبال که ورزشی برای لذت بردن است تبدیل به میدان جنگ شده است؟ چرا در میدان فوتبال و پس از پایان بازی به خون هم تشنه می‌شویم؟ چرا همواره می‌خواهیم رقیب‌مان را نابود و کاری کنیم که سر به تنش نباشد؟ آیا فوتبال ارزش این همه بداخلاقی و خلق صحنه‌های زشت را دارد؟ چرا بلد نیستیم در کنار هم و در عین رقابت، از ورزش و فوتبال لذت ببریم؟

* ۹۰ دقیقه فحش خوردیم

جواد نکونام سرمربی تیم خونه به خونه  بعد از بازی اظهار داشت : صادقانه بگویم که آمده ایم به این شهر فوتبال بازی کنیم تا مردم لذت ببرند نه اینکه ۹۰ دقیقه فحش ناموس بخوریم. اگر در بازی برگشتی هم بخواهد این کار انجام شود، ما با این کار مقابله می‌کنیم. داوری خوب بود و داور لیگ برتری سوت زد که در یکی دو صحنه هم اشتباه داشت که تاثیری در روند بازی نداشت.سرمربی خونه به خونه تصریح کرد : ما بازی خودمان را انجام دادیم و یک گل هم برخلاف جریان بازی خوردیم و مشکلی از این بابت نداشتیم و می‌دانستیم تماشاگران می‌آیند زیرا این قانون است. اگر تماشاگران اجازه حضور پیدا نمی‌کردند، به فیفا اعتراض می‌کردیم.نکونام گفت : نیمه دوم هرجا بازی کردیم بازیکنان حریف بازی را خواباندند. هر وقت تیمی جلوی ما  ناجوانمردانه بازی کند بازی را  بخواهد با این حرکات بخواباند ما هم بازی جوانمردانه انجام نمی‌دهیم؛ وقتی سلامت بازیکنی در خطر نباشد توپ را به بیرون نمی زنیم.