خام‌فروشی ، معضل فروش محصولات کشاورزی

عضو کمیسیون کشاورزی مجلس ‌‌گفت: صادرات و فروش محصولات کشاورزی و باغی کشور ما بیشتر به صورت خام‌فروشی بوده و به همین علت ارزش افزوده زیادی را تولید نمی‌کند.

عبدالله حاتمیان اظهار داشت: یکی از مشکلاتی که در مورد محصولات کشاورزی وجود دارد این است که برخی از تولیدات بازار مناسب برای فروش را نداشته و به همین علت مشاهده می‌کنیم که برخی از کشاورزان مجبور می‌شوند تولیدات خود را به قیمت بسیار پایین به فروش برسانند.

وی ادامه داد: ایجاد بازارچه‌های خرید و استفاده از ساز و کارهای خرید تضمینی در این زمینه می‌تواند بسیار به تولیدات کشاورزی کمک‌دهنده باشد و دولت باید در این حوزه ورود جدی داشته باشد و به‌عنوان بزرگ‌ترین خریدار محصولات کشاورزی ایفای نقش کند.

عضو کمیسیون کشاورزی مجلس ‌‌تأکید کرد: البته باید در نظر گرفت که قیمت‌های تعیین شده برای خرید تضمینی محصولات کشاورزی منطقی باشد که برای کشاورزان صرفه اقتصادی داشته باشد اینکه بهای خرید تضمینی بسیار پائینی برای تولیدات در نظر گرفته شود هیچ فایده‌ای برای کشاورز نداشته و سبب می‌شود دلالان و سوءاستفاده گران در این بخش بیشتر ورود داشته باشند.

به گزارش تسنیم، حاتمیان خاطرنشان کرد:  همچنین باید روی برخی از محصولاتی که برای آن‌ها دارای مزیت هستیم کار زیادی انجام شود تا بتوان زمینه‌های فرآوری آنها را فراهم کرد زیرا در وضعیت کنونی صادرات و فروش محصولات کشاورزی و باغی کشور ما بیشتر به صورت خام فروشی بوده و به همین علت ارزش افزوده زیادی را تولید نمی‌کند.

وی تأکید کرد: یکی از راه‌های بسیار مهم برای توسعه اقتصادی با توجه به مزایای تولید محصولات کشاورزی هستند و برای این امر باید به آنها بیشتر توجه شود اما شاهد هستیم که این قشر از ضعیف‌ترین افراد جامعه بوده و معمولا سود تلاش آنها را دلالان دریافت می‌کنند.

لازم به ذکر است یک محور مهم برای عبور از مرحله خام ‌فروشی در بخش کشاورزی و مدرنیزاسیون آن، آموزش کشاورزی است. در یکی از دانشگاه‌های فلوریدای آمریکا افراد کشاورز اعم از زن و مرد مسن، به دانشکده کشاورزی می‌رفتند و کنار یک دانشجوی جوان می‌نشستند. دو ساعت بحث می‌کردند و پنج نفر، مباحث دانشجو و فرد مسن کشاورز را یادداشت می‌کردند تا از خلال این گفت‌وگو دستاوردها و مشکلات کشاورزی از افراد مسن، به استادان و جوانان مشغول در این حوزه منتقل شود. بر اساس این ساختار در آمریکا فرزندان کشاورزانی که می‌خواهند در حوزه کشاورزی به فعالیت ادامه بدهند، برای ورود به دانشگاه کشاورزی سهمیه دارند و فرزندان علاقه‌مند خانواده در شاخه‌ای که کسب و کار چندین ساله خانوادگی دارند، به تحصیلات آکادمیک ادامه می‌دهند. از این رو آموخته‌هایشان را در دانشگاه، حتماً باید در مزرعه به کار ببندند و نتایج‌اش را در زمان مقرر به پدر و یا مادر بسته به این که سرپرست خانوار چه کسی است، در دانشگاه ارائه دهند. سیستم آموزشی مذکور باعث شد تولیدات کشاورزان افزایش یابد و برای مثال در بخش دامپروری و یا صنایع غذایی بیاموزند که مازاد محصولات خود را تا جایی که ممکن است خام‌فروشی نکنند و از همان شیرخام محصولات مختلفی را با برند خاص به دست بیاورند. یا اگر بادام زمینی کشت می‌کنند، چگونه آن را به محصولات دیگر تبدیل کنند. سپس در فستیوال‌های ماهانه، مسابقه‌ای برای خانواده‌های مشغول به کار در بخش کشت یا دامپروری برگزار می‌شود و برندگان می‌توانند محصول خود را به فروشگاه‌های بزرگ‌تر ارائه کنند. در نتیجه، کسب و کار خانوادگی با خروج از فرآیند تولید سنتی، بر اساس آموزش‌های دانشگاهی رونق می‌گیرد. متأسفانه در ایران چنین رویکردی به تحصیلات دانشگاهی وجود ندارد و در شرایط کنونی مشاهده می‌کنیم که بسیاری از مهندسان کشاورزی ما به امور دیگر اشتغال دارند. در عوض فرزندان کشاورز ما کماکان به‌طور سنتی به کار خود ادامه می‌دهند. در اقتصاد اگر تولیدکننده‌ای بتواند بالاتر از نقطه سربه‌سر یعنی جایی که قیمت‌ها برابر با هزینه نهایی می‌شود فرآورده‌ای را تولید کند، سودآوری‌اش بیشتر خواهد بود و اگر از این حد پایین‌تر باشد، زیان می‌دهد. آموزش می‌تواند ارزش افزوده خانواده کشاورز را افزایش دهد و از مهاجرت آنان به شهر جلوگیری کند.

البته آموزش‌های کوتاه‌مدت نیز برای رونق کسب و کار کشاورزان، و یا اعزام کارشناس به محل یکی دیگر از طرق آموزش و ارتقای شغلی محسوب می‌شود. نباید فراموش کنیم کسب آموزش آن هم در سیستم کشاورزی ایران که بیشتر سنتی است خود نیازمند فرهنگ‌سازی است.