تولد یک ماهگی

ساعت ده صبح بود که صدای زنگ مرکز ترک اعتیاد کنام ققنوس به طور ممتد نواخته شد.پسر بچه ای هشت ساله که دور گردنش تنبک بود با لکنت و لحنی ملتمسانه گفت:خاله!مامانمو برگردونید!من مطمعنم!خودم دیدم !مامانم دوباره مصرف کرده.                                                                                                       

می دانستم زندگی در آن محله موجب لغزش سمانه خواهد شد. به ویژه آن که همسرش هم زودتر از زمان تعیین شده اورا برد.پسرک پاک بودن مادرش را می خواست؛مادری که پاک باشد مانند هر مادر دیگری مادرانه رفتار می کند اما وقتی مصرف کننده باشد گاهی مانند غریبه و یا دشمن می شود‌.آرامش کردم و به او قول دادم مادرش را بر میگردانم.با مادر سمانه تماس گرفتم؛مادرش دو سالی بود که هروئین را کنار گذاشته بود و بار اول به اصرار او سمانه به این مرکز آمده بود.محیطی که سمانه و همسر و فرزندش در آن زندگی می کردند جزء آلوده ترین مناطق  شهر محسوب می شد.در آن محله همه یا فروشنده و یا مصرف کننده اند.سمانه را به مرکز آوردیم. همسرش  را مقصر می دانست و می گفت بار اولی که آمدم برای ترک ، همسرم آنقدر ناتوان و خمار بود که  وقتی خواهر و برادرهایش آمده بودند تا اسباب و اثاثیه اندک ما را غارت کنند حتی توان بلند شدن از جایش را نداشت.دلم شور پسرم را می زند….در تمام این مدت سمانه مدام دلتنگ پسرش بود تا این که بار دیگر سامان زنگ مرکز را زده بود.اینار اما خوشحال.خاله!میشه مامانمو ببینم؟برایش کادو آوردم.سمانه به محض دیدن پسرش روی زمین نشست صدای خنده و گریه هردو در فضا پیچید. سامان اشک هایش را با آستین لباسش پاک کرد و گفت: مامان امروز یک ماهه که اینجایی.از جیبش دستبند و گردنبدی در آورد و به مادرش داد و گفت :این هم جایزت! سمانه خنده اش گرفت و دستان پسرش را بوسید.بعدها گفت مطمعنم که این دستبند و گردنبند را از میان زباله ها گیر آورده.پدرش  مجبورش می کند به زباله گردی و جمع و آوری ضایعات. می‌دانستم فقر و زندگی در آن محله برای سمانه عذاب آور است‌‌. همسرش چندین بار برای ترخیص او آمده بود اما من می خواستم سمانه از آن محله دور شود.تنها راه نجات همین بود.نمی خواستم دوباره لغزش کند. با پیگیری هایی که انجام دادیم زمینی ۵۰ متری از خانواده همسر به آن ها داده شد تا خانه ای بسازند.توانسته بودند فقط دیوارش را بسازند اما همان هم برای سمانه با ارزش بود.مجبورند روی آتش غذا درست کنند.زندگی در آن جا بدون داشتن امکانات برای سمانه بسیار سخت است. همسرش همچنان معتاد است و او مجبور است کارگری کند تا ساخت خانه اش تمام شود.می گوید اگر خانه ام تکمیل شود دیگر نمی گذارم سامان زباله گردی کند.خوشحالی سامان از پاکی مادرش در آن خانه ی بی سقف اما وصف نشدنی است.                                                                                                                  پایان

پ نوشت:تمامی اسامی مستعار است.                                                                                                                                                                                                                                                                                                           فاطمه شاکری-فعال اجتماعی