مازندران بهشت صندلی‌دوستان

الناز پاک نیا | فارغ از واگذاری‌های سیاسی پست‌های مدیریتی، مدیران نقش مهمی در توسعه اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و حتی سیاسی یک استان و حتی یک منطقه دارند. اگر دغدغه‌های سیاسی در انتصاب مدیران را در سهم اندکی از واگذاری پست‌های سیاسی در نظر بگیریم مابقی آیتم‌های موجود، کمترین نقش را در تصدی‌گری این جایگاه‌ها دارند.

در سال های‌ اخیر، انتصاب‌های حاشیه‌دار به‌وفور دیده‌شده است؛ در مراسم معارفه مدیرکل آموزش‌وپرورش مازندران، معاون وزیر از پایان تنش‌ها در انتصاب یک مدیر خبر داده و گفته بود از امروز دیگر هیچ فردی به فکر پست و سمت نبوده و همه در کنار هم کارکنید! در مراسم معارفه مدیرکل جهاد کشاورزی استان نیز معاون وزیر مربوطه گفته بود که بیشترین حاشیه برای انتصاب را در تعیین رئیس سازمان مازندران داشتیم و با این انتصاب دیگر حاشیه‌ها به پایان رسیده است. در انتصاب مدیرکل گردشگری مازندران نیز تا مدت‌ها استاندار وقت از برگزاری مراسم معارفه امتناع می‌کرد و فرزانه تا مدتی به جلسات استانداری دعوت نمی‌شد.

حسین زادگان استاندار مازندران هم به نظر از این ماجراها دل‌خوشی ندارد، وی در نشست خبری هفته دولت خود گفته بود که برای تصدی پست مدیرکل صنعت مازندران، 40 نفر کاندیدا بودند که بیشتر آن‌ها سابقه یک روز کار در حوزه صنعت را هم نداشتند.

سهم تمام‌نشدنی نمایندگان

بی‌شک سهم نمایندگان مجلس در عزل و نصب‌ها بیش از گروه‌های دیگر بوده و چشم‌گیرتر است. نمایندگان انتخابات اسفند98 را پیش رودارند و به دو دلیل خواهان سهمی بیشتر در انتصاب هستند؛ به کار گرفتن نیروهایی که بیشترین خدمت را به آن‌ها کرده‌اند و نشان دادن مرام و معرفت اشان و دوم اینکه، برای انتخابات امتیازاتی را از برخی دستگاه‌ها در اختیار داشته باشند.

نمایندگان مجلس شورای اسلامی معتقدند، مدیرانی را در شهرستان‌ها می‌خواهند که علاوه بر تأمین منافع مجلسی‌ها، بتواند در اجرای تعهدات نماینده در منطقه کوشا باشد. در بررسی سهم نمایندگان مجلس در فرمانداری‌های استان به‌خوبی نقش مجلسی‌ها در این حوزه مشخص است. در بخشداری‌ها اما این سهم بسیار بیشتر است؛ بیشتر بخشداری‌ها در اختیار افراد مورد وثوق نمایندگان مجلس است.

مازندران بهشت صندلی‌دوستان

رقابت برای تصدی پست مدیرکلی در مازندران، چالشی‌تر است؛ برای احراز پست در مازندران، لابی، ارتباط و رایزنی‌های پشت پرده گروه‌ها و افراد بانفوذ علاوه بر نمایندگان بیشترین نقش را بازی می‌کند و اگر در استان به نتیجه نرسند، وزارتخانه را تحت‌فشار قرار می‌دهند، به‌گونه‌ای که حتی از وزارتخانه‌ها نیز گلایه‌های بسیاری درباره این رایزنی‌ها به گوش می‌رسد. مازندران ازاین‌جهت بهشت صندلی دوستان است که شاید برنامه محوری و رقابت بر سر آنچه باید انجام شود و آنچه شاه‌کلید توسعه در هر حوزه‌ای است کمترین نقش را در تائید صلاحیت‌های یک مدیر داشته باشد و این از قدرت سرشار لابی‌ها است.

ازاین‌روست که بیشتر نخبگان مازندرانی و طراحان برتر اقتصادی و صنعتی مازندران و حتی در حوزه گردشگری، آموزشی، فرهنگی و اجتماعی راه پیشرفت خود را در تهران می‌جویند و در دل بیشتر دستگاه‌های اجرایی بزرگ کشور نام مازندرانی‌ها دیده می‌شود اما این افراد در استان خود نه‌تنها جایگاهی ندارند بلکه کار آیی لازم را به دلیل شرایط سخت لابی‌گری در استان ندارند.

چینش‌های اخیر مدیران کل در مازندران به‌خوبی نشان می‌دهد که لابی‌ها موجب شده است تا جزیره مدیریتی در استان ایجاد شود و فعالیت‌های فرد محور به‌جای گروه‌محوری در مازندران بیشتر نمود داشته باشد. شاید سهم برنامه محوری در برخی دستگاه‌های استان کمتر از 20درصد و سهم کار گروهی در امیدوارانه‌ترین حالت به همین میزان برقرار باشد. مازندران برای روزهای آینده و برای پیشرفت برنامه دارد اما نه آن برنامه‌ای که بیشتر مدیران به آن اعتقاد داشته باشند و نه از آن برنامه‌هایی که توسط همه مدیران اجرایی شود.