اشتیاق خارجی‌ها و بی‌خیالی داخلی‌ها

مهدی بابایی دانشجوی داندنپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران از جمله نخبه‌های بسیجی است که با وجود طرح‌ها و اختراعات زیادی که دارد، نسبت به عملکرد مدیران و افراد تصمیم ساز و تصمیم‌گیرنده گلایه دارد.این نخبه مازندرانی با وجود جوان بودن روزمه کاری بسیار سنگینی دارد به نسبت روزمه و فعالیت علمی که دارد درخواست‌های منطقی هم دارد که به این درخواست‌ها پاسخ مناسب داده نشده است، علاقمند به پیشرفت کشور هست و دوست دارد که موفقیت و قابلیت‌های علمی خودش را در کشور به سرانجام برساند.
به گزارش حرف، وی علاوه بر اینکه  از کشورهای ایتالیا، ترکیه و استرالیا بورسیه دریافت کرده و همچنین مکاتباتی از طرف شرکت غیر دولتی آمریکا داشته می گوید دوست دارد که همه طرح‌هایش در ایران عملیاتی شود و اگر جوانی مثل او دلگرمی مناسبی در داخل کشور دریافت نکند به سمت کشورهای خارجی می‌رود.

اینکه چرا از نخبه های جوان حمایت نمی شد مسئله ای است که در همین رابطه پای صحبت‌های مهدی بابایی می‌نشینیم.صحبت‌های خودش را با فعالیت علمی‌اش آغاز می‌کند، از داشتن هفت مورد ثبت اختراع صحبت به میان می‌آورد.

12 طرح فناورانه و بیش از 30 مقاله آی‌اس‌آی چاپ شده و بیش از 70 مقاله چاپ شده در کنگره ملی و بین‌المللی از دیگر فعالیت‌های علمی این نخبه جوان است.علاوه برای فعالیت‌های علمی نویسنده کتاب برتر دانشجویی استان مازندران و نویسنده کتاب دانشجویی سال شده و بیش از پنج عنوان کتاب و پنجاه طرح تحقیقاتی مصوب وزارت بهداشت را در پرونده علمی خودش دارد. بابایی در مورد یکی از طرح هایش می گوید : دستگاه آنالیزور فوری ادرار است که در منزل زیر دو دقیقه آزمایش فرد را دریافت کرده و به روی تلفن همراه اطلاعات را نمایش می‌دهد.این طرح رتبه یک اختراعات را در کنگره سالیانه علوم پزشکی کشور کسب کرده و به عنوان رتبه برتر جشنواره نخبگان رویش دماوند انتخاب شده است.

دیگر طرح‌ این نخبه مازندرانی آدامس جایگزین مسواک که حاوی عصاره گیاهان دارویی بوده، خصوصیات آنتی باکتریال و پاک کنندگی میکروبی دارد، این طرح مورد توجه یکی از شرکت‌های تولیدی قرار گرفته و برنامه ریزی برای تولید صنعتی آن آغاز شده است.ساخت واکر هوشمند از دیگر طرح‌های در دست اقدام این مخترع نخبه مازندرانی است، این واکر برای مبتلایان به بیماری ام اس و افراد معلول ساخته شده و به این افراد به واسطه ارتباط نوروساینسی که برقرار می‌کند زمینه حرکت را فراهم کرده و برای معلولان قطع نخاع هم یک دستگاه کم حرکتی هوشمند را ساختم که به ثبت اختراع هم رساندم و برای معلولان قطع نخاع و گردنی مانند ربات کمک می‌کند.

وی افزود: برای همه طرح‌های نمونه آزمایشگاهی تولید کرده با دو شرکت قرار داد منعقد کردم و طرح با سهمیه مالکیت در حال آماده سازی برای فرایند تولید است و از چندین دانشگاه خارج کشور بورسیه گرفته ام.

بابایی در ادامه افزود: بنده روی هفت طرح کار کردم که همه آنها را به ثبت رساندم و در حد نمونه آزمایشگاهی است، اگر قرار هست طرحی ساخته شود مراحل اداری و آزمایشگاهی پیچیده‌ای برای تولید داشته، برخی مواقع طرح‌ها باید تست‌های آزمایشگاه سنگینی را طی کرده که هزینه بسیار سنگینی در داخل و خارج از کشور دارد به همین دلیل طرح‌های بزرگ نیاز به حمایت از جانب متولیان دولت و سایر ارگان‌ها دارد و اگر حمایت صورت نگیرد بسیاری از طرح‌های داخلی کشور در سایر کشور‌ها جذب می‌شود.

این نخبه مازندرانی ظاهرا برای این اظهارات خودش مصداق هم داشت و گفت: در یک نمایشگاه بین‌المللی تهران برخی از شرکت‌های حاشیه خلیج فارس برای جذب نخبگان پیشنهادهای وسوسه انگیزی برای یکی از طرح‌ها داده بودند ولی این طرح را به کشورهای عربی ارائه نداده و در سازمان بسیج علمی و پژوهشی به ثبت رساندم و مالکیت فکری، معنوی و ثبت اختراع آن را دریافت کرده و به دنبال ثبت اختراع بین‌الملی هستیم تا سایر مراحل را در شرکت‌های ایرانی و خارجی به مرحله تولید برسانیم.وی تصریح کرد: همه طرح‌هایم برای نخستین بار ساخته شده است، اگر طرحی مشابه خارجی و داخلی داشته باشد به ثبت اختراع نمی‌رسد و اگر به ثبت بین‌المللی برسانیم قابلیت ارائه در سطح دنیا را هم دارد.

بابایی اظهار داشت : یک سازمانی در ایران تحت عنوان پتنت باید به ثبت برسد، هزینه این ثبت حدود 90 تا 100 میلیون تومان بوده وباید به ثبت بین المللی برسد و وکلای حقوقی که در اینگونه موارد ورود پیدا می‌کنند، هزینه دستمزد آنها بسیار سنگین است و با توجه به قیمت دلار برای ما هزینه‌بر است و با توجه به اینکه در حال حاضر دانشجو هستم نمی‌توانم نسبت به تامین این هزینه اقدام کنم و نیاز به حمایت ارگان‌ها دارم.

بعد از ارائه طرح بالطبع نخبه نیاز به حمایت دارد، پرسیدم که میزان حمایت‌ها چه طور بوده است، با لبخند گفت: خبری نشد!

این نخبه بسیجی می گوید : در استان مازندران دو سال پیاپی در جشنواره حضرت علی اکبر(ص) به عنوان جوان برتر انتخاب شده‌ام و جوائزی از دو ریاست جمهوری دریافت کردم ولی برای دریافت کمک‌های مالی و پولی با سنگ اندازی‌های سنگینی مواجه هستم.

بابایی بیان کرد: حدود 70 میلیون تومان هزینه کردم و میزان برگشت این هزینه تاکنون 30 میلیون تومان بوده است.

این سازمان برای تک تک طرح‌ها کمک هزینه پرداخت کرده، این مجموعه با توجه به بضاعت سازمانی خویش همکاری مناسبی با بنده داشته است، در کشور و استان مازندران سازمان‌های حمایت گر زیادی روی کاغذ داریم، بنیاد ملی نخبگان، مرکز رشد دانشگاه علوم پزشکی، پارک علم و فناوری، استانداری، فرمانداری و حتی شهرداری‌ها در شرح وظایف خودشان کمک به نخبگان را در دستور کار دارند ولی به صورت عملیاتی اقدامی انجام نداده‌اند.

سازمان بسیج علمی و پژوهشی وظیفه‌ای اصلی‌ش کمک به نخبگان نیست و تنها می‌تواند به عنوان شتاب دهنده عمل کند و میزان کمک‌ها با توجه به بضاعت مالی که دارد محدود بوده و اگر قرار هست این طرح‌ها به ثمر برسد نیاز به کمک جمعی و همه جانبه دارد. وی افزود:  بسیاری از جوانان دارای ایده به دلیل عدم حمایت‌ها سرخورده می‌شوند، اگر فرد مراحل تجاری سازی را به اتمام برساند در کشور با سنگ اندازی‌های جدی مواجه می‌شود.بابایی خاطر نشان کرد: با ایجاد انگیزه برای جوانان می‌توانیم بسیاری از مشکلات داخلی کشور را حل و فصل کنیم.

یکی از آفت‌های جدی در حمایت از نخبگان این هست که انتظار دارند که طرحش را به نتیجه برساند  و پس از آن روی طرح‌ها مانور بدهند، بنیاد نخبگان به دنبال طرح تجاری شده و تایید شده را از ما درخواست دارد در صورتی که برای تجاری سازی طرح‌ها نیاز به هزینه سنگینی است که بسیاری از نخبگان جوان توان مالی برای ثبت اختراعات خودشان را ندارند.اگر قرار باشد یک جوان همه مراحل برای دریافت تاییده را طی کند دیگر چه نیاز به ایجاد این سازمان‌های عریض و طویل وجود دارد.

در کنار کم توجهی به نخبگان کشور، سازمان مردم نهادی در خارج از کشور وجود دارد که متولی آن ایرانی هست و طرح بنده را مشاهده کردند و قبول کردند که در کنگره بین‌المللی در ایتالیا ارائه شود، اما من برای حضور درایتالیا نیاز به کمک‌های مالی داشتم که حمایت نشدم، اگر این طرح در این کنگره ارائه می‌شد این سازمان می‌توانست طرح ما را به شرکت‌های بزرگ تجاری در دنیا ارائه دهد و میزان جذب و سرمایه گذاری چشم گیر بوده است.

در حال حاضر برای تخصص خودم بورسیه‌های از کشورهای ایتالیا، ترکیه و استرالیا دریافت کردم و اخیرا یک مکاتباتی از طرف شرکت غیر دولتی آمریکا دریافت کردم، بنده دوست دارم که همه طرح‌ها در کشور خودم عملیاتی شود و اگر جوانی مثل من دلگرمی مناسبی در داخل کشور دریافت نکند به سمت کشورهای خارجی می‌رویم.

از این مخترع جوان پرسیدم که چرا بخش خصوصی برای طرح‌های نخبگانی هزینه نمی‌کند، گفت: عدم اعتماد به جوانان ایرانی بیداد می‌کند، حتی بخش خصوصی هم به این جریان دامن می‌زند به این دلیل که در دولت‌ها برای بخش خصوصی هم سنگ اندازی می‌شود.در ایران فقط محصول می‌خواهیم، در صورتی که خارجی‌ها ایده را خریداری می‌کنند، مشکلی که در کشور وجود دارد این است که از نخبه‌ها حمایت نمی‌کنند اما محصول نهایی را می‌خواهند.

در خارج از کشورها شرکت‌های شتاب دهنده داریم در صورتی که در ایران تنها دولت در این حوزه به صورت نصف و نیمه ورود پیدا کرده و نتایج مطلوبی حاصل نمی‌شود، هر شتاب دهنده وابسته به دولت از پایه شکست می‌خورد، بسیاری از کمپانی‌ها در کشور وابسته به دولت بوده و به همین دلیل با شکست مواجه می‌شوند.